SKŁAD OSOBOWY RADY KLIMATYCZNEJ
Celem Rady Klimatycznej przy UN Global Compact Network Poland jest doradzanie i wsparcie eksperckie dla działań UNGC, szczególnie w obszarze programu Climate Positive, w tym wprowadzania edukacji klimatycznej.
Środowisko eksperckie nie ma już żadnych wątpliwości co do tego, że kryzys klimatyczny to jedno z największych zagrożeń dla funkcjonowania naszego społeczeństwa, jakie obecnie istnieje. Rozwiązań dla tej dramatycznej sytuacji dostarcza nam nauka, dlatego tak istotne jest słuchanie jej przedstawicieli i przedstawicielek.
Rada Klimatyczna przy UNGC będzie bez wątpienia stanowić jedno z narzędzi realizacji tego celu. Co więcej, Rada stanowi wyśmienite grono ekspertów i ekspertek w tym temacie reprezentujących ośrodki akademickie i naukowe w naszym kraju o najwyższej jakości kształcenia i prowadzonych badań. Gwarantuje to nie tylko rzetelność proponowanych rozwiązań i opinii, ale także sprawia, że jej głos będzie z pewnością słyszalny w świecie akademickim i w polskim społeczeństwie.
Prezentowane poniżej grono Rady Klimatycznej nie jest ostateczne. Chętne do dołączenia osoby zapraszamy do kontaktu na adres ungc@ungc.org.pl lub edukacjaklimatyczna@ungc.org.pl
Profesor Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, przewodnicząca komisji rektorskiej ds. społecznej odpowiedzialności SGH, kierowniczka studiów podyplomowych „Lean w usługach”. Członkini Rady UN Global Compact Network Poland (UN GCNP Board) na kadencję 2021-2024, Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Rady Programowej miesięcznika „Gospodarka Materiałowa i Logistyka”, kwartalnika „Transport and Logistics”, „Kobieta i Biznes”. Ekspertka UNGC, GS1 i Polskiego Instytutu Transportu w zakresie zrównoważonych łańcuchów dostaw.
Inicjatorka wdrażania filozofii Lean w firmach logistycznych. Propagatorka EDI. Autorka rankingu branży TSL, publikowanego w cyklu corocznym od 26 lat, obecnie we współpracy z Dziennikiem Gazetą Prawną. Prezeska Międzynarodowego Forum Kobiet (2006-2012), obecnie honorowa prezeska. Ściśle współpracuje z praktyką.
Autorka wielu publikacji z zakresu handlu zagranicznego, logistyki, zarządzania różnorodnością, negocjacji, zrównoważonego rozwoju i nowych technologii.
Globtroterka, joginka, miłośniczka żeglarstwa i turystyki rowerowej.
.
.
Profesor Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, przewodnicząca komisji rektorskiej ds. społecznej odpowiedzialności SGH, kierowniczka studiów podyplomowych „Lean w usługach”. Członkini Rady UN Global Compact Network Poland (UN GCNP Board) na kadencję 2021-2024, Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Rady Programowej miesięcznika „Gospodarka Materiałowa i Logistyka”, kwartalnika „Transport and Logistics”, „Kobieta i Biznes”. Ekspertka UNGC, GS1 i Polskiego Instytutu Transportu w zakresie zrównoważonych łańcuchów dostaw.
Inicjatorka wdrażania filozofii Lean w firmach logistycznych. Propagatorka EDI. Autorka rankingu branży TSL, publikowanego w cyklu corocznym od 26 lat, obecnie we współpracy z Dziennikiem Gazetą Prawną. Prezeska Międzynarodowego Forum Kobiet (2006-2012), obecnie honorowa prezeska. Ściśle współpracuje z praktyką.
Autorka wielu publikacji z zakresu handlu zagranicznego, logistyki, zarządzania różnorodnością, negocjacji, zrównoważonego rozwoju i nowych technologii.
Globtroterka, joginka, miłośniczka żeglarstwa i turystyki rowerowej.
.
.
Prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracownica Instytutu Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Specjalistka z zakresu edukacji globalnej, ze szczególnym uwzględnieniem społecznych skutków kryzysu klimatyczno-ekologicznego.
Aktywistka klimatyczna w akademii – współtwórczyni oddolnej inicjatywy klimatUJ, na której stronach internetowych czytamy: „Jesteśmy osobami związanymi z Uniwersytetem Jagiellońskim, niegodzącymi się na dalsze bagatelizowanie powagi kryzysu klimatyczno-ekologicznego. Razem budujemy akademicki ruch społeczny i działamy na rzecz sprawiedliwości klimatycznej”.
Współtwórczyni i koordynatorka oferowanego od trzech lat, interdyscyplinarnego i dostępnego dla szerokiej publiczności kursu „Wyzwania dla demokracji w dobie zmian klimatycznych: perspektywa interdyscyplinarna”. W 2021 wybraną koordynatorką pierwszej w historii UJ Rady Klimatycznej. Autorka książki „Zmieniając świat! Edukacja globalna między zyskiem a zbawieniem” wydanej w 2018 roku. Współredaktorka naukowa, wraz z Michałem Pałaszem z Instytutu Kultury UJ, 600 stronnicowej interdyscyplinarnej i wieloautorskiej książki „Za pięć dwunasta koniec świata. Kryzys klimatyczno-ekologiczny głosem wielu nauk”, która ukaże się w wolnym dostępie w 2022.
Prywatnie miłośniczka życia na wsi, długich spacerów w lesie oraz dwóch psów i dwóch kotów rządzących porządkiem dnia.
.
.
Prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracownica Instytutu Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Specjalistka z zakresu edukacji globalnej, ze szczególnym uwzględnieniem społecznych skutków kryzysu klimatyczno-ekologicznego.
Aktywistka klimatyczna w akademii – współtwórczyni oddolnej inicjatywy klimatUJ, na której stronach internetowych czytamy: „Jesteśmy osobami związanymi z Uniwersytetem Jagiellońskim, niegodzącymi się na dalsze bagatelizowanie powagi kryzysu klimatyczno-ekologicznego. Razem budujemy akademicki ruch społeczny i działamy na rzecz sprawiedliwości klimatycznej”.
Współtwórczyni i koordynatorka oferowanego od trzech lat, interdyscyplinarnego i dostępnego dla szerokiej publiczności kursu „Wyzwania dla demokracji w dobie zmian klimatycznych: perspektywa interdyscyplinarna”. W 2021 wybraną koordynatorką pierwszej w historii UJ Rady Klimatycznej. Autorka książki „Zmieniając świat! Edukacja globalna między zyskiem a zbawieniem” wydanej w 2018 roku. Współredaktorka naukowa, wraz z Michałem Pałaszem z Instytutu Kultury UJ, 600 stronnicowej interdyscyplinarnej i wieloautorskiej książki „Za pięć dwunasta koniec świata. Kryzys klimatyczno-ekologiczny głosem wielu nauk”, która ukaże się w wolnym dostępie w 2022.
Prywatnie miłośniczka życia na wsi, długich spacerów w lesie oraz dwóch psów i dwóch kotów rządzących porządkiem dnia.
.
.
Profesor Politechniki Warszawskiej, Zakład Wentylacji i Klimatyzacji na Wydziale Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska PW. Partner w Go4Energy.
Zajmuje się zagadnieniami budownictwa zrównoważonego. Miłośnik rozwiązań proklimatycznych. Specjalista w zakresie metod modelowania i symulacji funkcjonowania budynków i ich systemów przy użyciu narzędzi zarządzania informacją o budynku (BIM). Autor kilkuset wdrożeń projektów zielonego i zrównoważonego budownictwa, optymalizacji zużycia energii, dekarbonizacji, certyfikacji budynków oraz wdrożeń procesu commissioning’u w budynkach komercyjnych.
Kierownik i członek projektów UE związanych ze zrównoważonym budownictwem – Inteligent Energy Europe: IDES EDU, STEP, PeBBu. Kierownik naukowy projektów R&D – BMSCare i Building Systems Commissioning. Reprezentant w stowarzyszeniach branżowych OSWBZ, SARP, PZITS. Członek American Society of Heating, Refrigerating and Air-Conditioning Engineers ASHRAE, International Building Performance Simulation Association.
Autor kilkudziesięciu publikacji międzynarodowych i krajowych. W swoich pracach podejmuje zagadnienia komputerowego wspomagania projektowania, systemów BIM, symulacji CFD, symulacji zużycia energii, analiz śladu węglowego, analiz funkcjonowania w cyklu życia LCA i LCC, modelowania budynków i systemów HVAC, modelowania komfortu użytkowników i jakości środowiska wewnętrznego, zarządzania projektami, certyfikacji budynków LEED, BREEAM, GBS.
.
Profesor Politechniki Warszawskiej, Zakład Wentylacji i Klimatyzacji na Wydziale Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska PW. Partner w Go4Energy.
Zajmuje się zagadnieniami budownictwa zrównoważonego. Miłośnik rozwiązań proklimatycznych. Specjalista w zakresie metod modelowania i symulacji funkcjonowania budynków i ich systemów przy użyciu narzędzi zarządzania informacją o budynku (BIM). Autor kilkuset wdrożeń projektów zielonego i zrównoważonego budownictwa, optymalizacji zużycia energii, dekarbonizacji, certyfikacji budynków oraz wdrożeń procesu commissioning’u w budynkach komercyjnych.
Kierownik i członek projektów UE związanych ze zrównoważonym budownictwem – Inteligent Energy Europe: IDES EDU, STEP, PeBBu. Kierownik naukowy projektów R&D – BMSCare i Building Systems Commissioning. Reprezentant w stowarzyszeniach branżowych OSWBZ, SARP, PZITS. Członek American Society of Heating, Refrigerating and Air-Conditioning Engineers ASHRAE, International Building Performance Simulation Association.
Autor kilkudziesięciu publikacji międzynarodowych i krajowych. W swoich pracach podejmuje zagadnienia komputerowego wspomagania projektowania, systemów BIM, symulacji CFD, symulacji zużycia energii, analiz śladu węglowego, analiz funkcjonowania w cyklu życia LCA i LCC, modelowania budynków i systemów HVAC, modelowania komfortu użytkowników i jakości środowiska wewnętrznego, zarządzania projektami, certyfikacji budynków LEED, BREEAM, GBS.
.
Architektka i profesorka na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Zajmuje się zrównoważoną i energoaktywną architekturą mieszkaniową i usługową. Współprowadzi pracownię grupa_Synergia (2006). Jest autorką i współautorką ponad 50 ‘zrównoważonych’ projektów architektonicznych wykonanych w zintegrowanym procesie projektowym. Prowadzi badania jakościowe m.in. pod kątem oddziaływania architektury na człowieka i środowisko. Zajmuje się doradztwem w zakresie zrównoważoności przedsięwzięć i inwestycji. Prace studenckie wykonane pod jej kierunkiem zdobyły ponad 40 nagród w tzw. zielonych konkursach architektonicznych.
Jest autorką i współautorką blisko 80 publikacji naukowych oraz autorką książki pt. Zrównoważenie w architekturze. Od idei do realizacji na tle dokonań kanadyjskich, a także redaktorką dwóch tomów pt. Architektura energoaktywna i współredaktorką monografii pt. Kierunki rozwoju budownictwa energooszczędnego w na Dolnym Śląsku.
Była kierowniczką naukową 12 projektów badawczych, m.in. International Sustainable Engineering Practices. Jest członkinią m.in. Grupy ds. Rozwoju Zrównoważonego przy ZG SARP, działa w Komitecie Architektury PAN oraz w PLGBC, SARP i IARP, jest współzałożycielką Centrum Naukowego Zrównoważonego Kształtowania Środowiska Zbudowanego na PWr.
Praktykuje prosty i małoenergożerny styl życia, weganka, tańczy 5Rytmów, ma 2 psy i 3 koty.
.
Architektka i profesorka na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Zajmuje się zrównoważoną i energoaktywną architekturą mieszkaniową i usługową. Współprowadzi pracownię grupa_Synergia (2006). Jest autorką i współautorką ponad 50 ‘zrównoważonych’ projektów architektonicznych wykonanych w zintegrowanym procesie projektowym. Prowadzi badania jakościowe m.in. pod kątem oddziaływania architektury na człowieka i środowisko. Zajmuje się doradztwem w zakresie zrównoważoności przedsięwzięć i inwestycji. Prace studenckie wykonane pod jej kierunkiem zdobyły ponad 40 nagród w tzw. zielonych konkursach architektonicznych.
Jest autorką i współautorką blisko 80 publikacji naukowych oraz autorką książki pt. Zrównoważenie w architekturze. Od idei do realizacji na tle dokonań kanadyjskich, a także redaktorką dwóch tomów pt. Architektura energoaktywna i współredaktorką monografii pt. Kierunki rozwoju budownictwa energooszczędnego w na Dolnym Śląsku.
Była kierowniczką naukową 12 projektów badawczych, m.in. International Sustainable Engineering Practices. Jest członkinią m.in. Grupy ds. Rozwoju Zrównoważonego przy ZG SARP, działa w Komitecie Architektury PAN oraz w PLGBC, SARP i IARP, jest współzałożycielką Centrum Naukowego Zrównoważonego Kształtowania Środowiska Zbudowanego na PWr.
Praktykuje prosty i małoenergożerny styl życia, weganka, tańczy 5Rytmów, ma 2 psy i 3 koty.
.
Absolwentka Uniwersytetu Szczecińskiego, gdzie uzyskała tytuł magistra z fizyki, ze specjalizacją fizyka medyczna. Absolwentka Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, gdzie uzyskała tytuł inżyniera z automatyki i robotyki, specjalizując się w teorii sterowania. Członkini Polskiego Towarzystwa Astrobiologicznego.
Zajmuje się łączeniem fizyki, matematyki, programowania, nowych technologii oraz innych dziedzin, szczególnie w sektorze kosmicznym. Pracuje jako fizyk w Centrum Badań Kosmicznych PAN, w Zespole Fizyki Układu Słonecznego i Astrofizyki, przy projekcie GLOWS (część misji kosmicznej NASA, IMAP) oraz projektuje oprogramowanie astrofizyczne w firmie Wolfram (USA).
Rozpoczyna swój przewód doktorski na Rhode Island University, gdzie będzie prowadzić badania związane z kwazarami oraz teorią grawitacji.
W przeszłości pracowała dla firmy Creotech Instruments S.A, rozwijając układy sterowania dla polskich satelitów, oprogramowanie dla systemów dronowych oraz planując misje kosmiczne. Odbywała również staż w Instytucie Fizyki Plazmy im. Maxa Plancka w Greifswaldzie (Niemcy) przy reaktorze fuzyjnym Wendelstein 7-X.
Jest laureatką licznych konkursów i nagród. Wyróżniona jako Polka XXI wieku w kategorii Innowacje i Nowe Technologie, nagrodzona jako Studencki Naukowiec Roku Uniwersytetu Szczecińskiego. Laureatka programów Wolfram Summer School w USA, gdzie badała słabą cenzurę kosmiczną w Modelu Wolframa, Huwaei – Seeds for the Future, Intel Technology – New Technologies for Woman i ESA Academy. Wraz z grupą Innspace zdobyła II miejsce w ogólnoświatowym konkursie Mars Telerobotic Mission.
Aktywnie udziela się na konferencjach, pisze artykuły naukowe oraz popularyzuje naukę. Interesuje się wykorzystaniem technologii kosmicznych w celu poprawy sytuacji klimatycznej
Absolwentka Uniwersytetu Szczecińskiego, gdzie uzyskała tytuł magistra z fizyki, ze specjalizacją fizyka medyczna. Absolwentka Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, gdzie uzyskała tytuł inżyniera z automatyki i robotyki, specjalizując się w teorii sterowania. Członkini Polskiego Towarzystwa Astrobiologicznego.
Zajmuje się łączeniem fizyki, matematyki, programowania, nowych technologii oraz innych dziedzin, szczególnie w sektorze kosmicznym. Pracuje jako fizyk w Centrum Badań Kosmicznych PAN, w Zespole Fizyki Układu Słonecznego i Astrofizyki, przy projekcie GLOWS (część misji kosmicznej NASA, IMAP) oraz projektuje oprogramowanie astrofizyczne w firmie Wolfram (USA).
Rozpoczyna swój przewód doktorski na Rhode Island University, gdzie będzie prowadzić badania związane z kwazarami oraz teorią grawitacji.
W przeszłości pracowała dla firmy Creotech Instruments S.A, rozwijając układy sterowania dla polskich satelitów, oprogramowanie dla systemów dronowych oraz planując misje kosmiczne. Odbywała również staż w Instytucie Fizyki Plazmy im. Maxa Plancka w Greifswaldzie (Niemcy) przy reaktorze fuzyjnym Wendelstein 7-X.
Jest laureatką licznych konkursów i nagród. Wyróżniona jako Polka XXI wieku w kategorii Innowacje i Nowe Technologie, nagrodzona jako Studencki Naukowiec Roku Uniwersytetu Szczecińskiego. Laureatka programów Wolfram Summer School w USA, gdzie badała słabą cenzurę kosmiczną w Modelu Wolframa, Huwaei – Seeds for the Future, Intel Technology – New Technologies for Woman i ESA Academy. Wraz z grupą Innspace zdobyła II miejsce w ogólnoświatowym konkursie Mars Telerobotic Mission.
Aktywnie udziela się na konferencjach, pisze artykuły naukowe oraz popularyzuje naukę. Interesuje się wykorzystaniem technologii kosmicznych w celu poprawy sytuacji klimatycznej
Profesorka SGH, prorektorka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie ds. Nauki oraz dyrektorka Instytutu Statystyki i Demografii SGH. Członkini Komitetu Nauk Demograficznych PAN, liderka polskiej grupy badawczej SHARE 50+.
W latach 2008-2009 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, zasiadała również w radzie nadzorczej ZUS, była członkinią KNF. W latach 2007-2009 wiceprzewodnicząca Komitetu ds. Ochrony Socjalnej Rady Europejskiej. W latach 2010-2017 w Instytucie Badań Edukacyjnych kierowała projektami związanymi z przygotowaniem wdrożenia Polskiej Ramy Kwalifikacji. Specjalizuje się w problematyce demografii, systemów emerytalnych, rynku pracy, polityki społecznej, zdrowia oraz edukacji.
.
Profesorka SGH, prorektorka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie ds. Nauki oraz dyrektorka Instytutu Statystyki i Demografii SGH. Członkini Komitetu Nauk Demograficznych PAN, liderka polskiej grupy badawczej SHARE 50+.
W latach 2008-2009 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, zasiadała również w radzie nadzorczej ZUS, była członkinią KNF. W latach 2007-2009 wiceprzewodnicząca Komitetu ds. Ochrony Socjalnej Rady Europejskiej. W latach 2010-2017 w Instytucie Badań Edukacyjnych kierowała projektami związanymi z przygotowaniem wdrożenia Polskiej Ramy Kwalifikacji. Specjalizuje się w problematyce demografii, systemów emerytalnych, rynku pracy, polityki społecznej, zdrowia oraz edukacji.
.
Pracuje w Katedrze Urbanistyki i Gospodarki Przestrzennej Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Specjalizuje się w architekturze i budownictwie zrównoważonym, projektowaniu prośrodowiskowym i cyrkularnym, certyfikacji budownictwa zrównoważonego – od 2012 jest BREEAM AP oraz od 2018 WELL AP. W swojej działalności implementuje zasady zrównoważonego rozwoju w projektowaniu architektonicznym i planowaniu urbanistycznym. Zajmuje się także ekonomiką inwestycji budowlanych, organizacją i zarządzaniem budowlanego procesu inwestycyjnego ukierunkowanego na cele zrównoważonego rozwoju.
Jest autorem książek oraz artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach. Współpracowała przy kilku międzynarodowych interdyscyplinarnych grantach badawczych finansowanych przez UE oraz Norweski Mechanizm Finansowy. W latach 2012-2015 była na Wydziale Architektury koordynatorem oraz współautorem międzywydziałowego studium Zrównoważony rozwój w Architekturze i Budownictwie. Jest współorganizatorem międzynarodowych konferencji poświęconych tematyce klimatycznej, w 2019 przy udziale z Ambasadą Danii oraz architektami z Niderlandów zorganizowała dla studentów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej warsztaty dotyczące projektowania cyrkularnych miast.
Od 1994 roku współpracuje z firmami deweloperskimi oraz konsultacyjnymi aktywnie wdrażając idee rozwoju zrównoważonego. Jest członkiem zespołu ds. środowiska i ochrony klimatu SARP.
.
Pracuje w Katedrze Urbanistyki i Gospodarki Przestrzennej Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Specjalizuje się w architekturze i budownictwie zrównoważonym, projektowaniu prośrodowiskowym i cyrkularnym, certyfikacji budownictwa zrównoważonego – od 2012 jest BREEAM AP oraz od 2018 WELL AP. W swojej działalności implementuje zasady zrównoważonego rozwoju w projektowaniu architektonicznym i planowaniu urbanistycznym. Zajmuje się także ekonomiką inwestycji budowlanych, organizacją i zarządzaniem budowlanego procesu inwestycyjnego ukierunkowanego na cele zrównoważonego rozwoju.
Jest autorem książek oraz artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach. Współpracowała przy kilku międzynarodowych interdyscyplinarnych grantach badawczych finansowanych przez UE oraz Norweski Mechanizm Finansowy. W latach 2012-2015 była na Wydziale Architektury koordynatorem oraz współautorem międzywydziałowego studium Zrównoważony rozwój w Architekturze i Budownictwie. Jest współorganizatorem międzynarodowych konferencji poświęconych tematyce klimatycznej, w 2019 przy udziale z Ambasadą Danii oraz architektami z Niderlandów zorganizowała dla studentów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej warsztaty dotyczące projektowania cyrkularnych miast.
Od 1994 roku współpracuje z firmami deweloperskimi oraz konsultacyjnymi aktywnie wdrażając idee rozwoju zrównoważonego. Jest członkiem zespołu ds. środowiska i ochrony klimatu SARP.
.
Adiunkt w Katedrze Zrównoważonego Rozwoju Energetycznego na Wydziale Energetyki i Paliw Akademii Górniczo-Hutniczej im. St. Staszica w Krakowie. Naukowo zajmuje się głównie fizyką reaktorową, technologiami reaktorów nowej generacji oraz rolą energetyki jądrowej w niskoemisyjnych systemach energetycznych. Pracował w wielu międzynarodowych projektach badawczych z zakresu nowych technologii reaktorowych, zwłaszcza układów podkrytycznych (ADS) oraz reaktorów wysokotemperaturowych (HTR). Uczestniczył w stażach i szkoleniach organizowanych miedzy innymi przez: Nuclear Technology and Education Center JAEA, Karlsruhe Institute of Technology czy Saclay Nuclear Research Centre CEA.
Zajmuje się również polaryzacją wiedzy z zakresu klimatu i energetyki, zwłaszcza jądrowej. Członek zarządu fundacji Instytut Zrównoważonej Energetyki, w ramach której prowadzi projekty związane z edukacją i popularyzacją wiedzy, w tym program lekcji o energetyce dla szkół. Jest również sekretarzem generalnym Polskiego Towarzystwa Nukleonicznego oraz członkiem zarządu European Nuclear Society.
.
Adiunkt w Katedrze Zrównoważonego Rozwoju Energetycznego na Wydziale Energetyki i Paliw Akademii Górniczo-Hutniczej im. St. Staszica w Krakowie. Naukowo zajmuje się głównie fizyką reaktorową, technologiami reaktorów nowej generacji oraz rolą energetyki jądrowej w niskoemisyjnych systemach energetycznych. Pracował w wielu międzynarodowych projektach badawczych z zakresu nowych technologii reaktorowych, zwłaszcza układów podkrytycznych (ADS) oraz reaktorów wysokotemperaturowych (HTR). Uczestniczył w stażach i szkoleniach organizowanych miedzy innymi przez: Nuclear Technology and Education Center JAEA, Karlsruhe Institute of Technology czy Saclay Nuclear Research Centre CEA.
Zajmuje się również polaryzacją wiedzy z zakresu klimatu i energetyki, zwłaszcza jądrowej. Członek zarządu fundacji Instytut Zrównoważonej Energetyki, w ramach której prowadzi projekty związane z edukacją i popularyzacją wiedzy, w tym program lekcji o energetyce dla szkół. Jest również sekretarzem generalnym Polskiego Towarzystwa Nukleonicznego oraz członkiem zarządu European Nuclear Society.
.
Profesor Śląskiego Uniwersytetu Medycznego Wydział Nauk Medycznych
.
Profesor Śląskiego Uniwersytetu Medycznego Wydział Nauk Medycznych
.
Pracuje w Zakładzie Epidemiologii Środowiskowej Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi oraz w Zakładzie Informatyki i Statystyki Medycznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.
Jest od przeszło 40 lat związany z Instytutem Medycyny Pracy. Pracę w tej instytucji rozpoczął na Studium Doktoranckim (1979) a następnie szkolił się w dziedzinie epidemiologii zawodowej i środowiskowej w Narodowym Instytucie Bezpieczeństwa i Zdrowia w USA (1981-83). Jest kierownikiem Zakładu Epidemiologii Środowiskowej oraz Sekretarzem Naukowym w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi . Jego zainteresowania naukowe dot. negatywnego wpływu środowiska, w tym na stan zdrowia kobiet w ciąży oraz ich dzieci. Badania w tym zakresie prowadzone są w ramach kohorty Matka i Dziecko Repro_pl .
Jako Konsultant Krajowy Ministra Zdrowia w dziedzinie Zdrowia Środowiskowego (2015-2020) angażował się w upowszechnienie wiedzy z zakresu jakości powietrza i jego wpływu na zdrowie oraz wypracowanie i promowanie dobrych praktyk w celu poprawy jakości powietrza i tym samym ograniczania ekspozycji na jego zanieczyszczenia: Dostarczał również argumentów prozdrowotnych Rządowi dla dobrej legislacji w celu redukcji epizodów smogowych i ekspozycji długookresowych:
Członek wielu kadencji Komitetu Zdrowia Publicznego. W lutym 2020 został wybrany na przewodniczącego obecnej kadencji. Przewodniczący Rady Sanitarno-Epidemiologicznej przy Głównym Inspektoracie Sanitarnym (2020- aktualnie) oraz Zespołu ds. wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie przy Radzie Narodowego Programu Zdrowia. Jest członkiem Rady Naukowej Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi oraz Instytutu Zdrowia Publicznego Narodowego PZH – Państwowego Instytutu Badawczego.
.
Pracuje w Zakładzie Epidemiologii Środowiskowej Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi oraz w Zakładzie Informatyki i Statystyki Medycznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.
Jest od przeszło 40 lat związany z Instytutem Medycyny Pracy. Pracę w tej instytucji rozpoczął na Studium Doktoranckim (1979) a następnie szkolił się w dziedzinie epidemiologii zawodowej i środowiskowej w Narodowym Instytucie Bezpieczeństwa i Zdrowia w USA (1981-83). Jest kierownikiem Zakładu Epidemiologii Środowiskowej oraz Sekretarzem Naukowym w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi . Jego zainteresowania naukowe dot. negatywnego wpływu środowiska, w tym na stan zdrowia kobiet w ciąży oraz ich dzieci. Badania w tym zakresie prowadzone są w ramach kohorty Matka i Dziecko Repro_pl .
Jako Konsultant Krajowy Ministra Zdrowia w dziedzinie Zdrowia Środowiskowego (2015-2020) angażował się w upowszechnienie wiedzy z zakresu jakości powietrza i jego wpływu na zdrowie oraz wypracowanie i promowanie dobrych praktyk w celu poprawy jakości powietrza i tym samym ograniczania ekspozycji na jego zanieczyszczenia: Dostarczał również argumentów prozdrowotnych Rządowi dla dobrej legislacji w celu redukcji epizodów smogowych i ekspozycji długookresowych:
Członek wielu kadencji Komitetu Zdrowia Publicznego. W lutym 2020 został wybrany na przewodniczącego obecnej kadencji. Przewodniczący Rady Sanitarno-Epidemiologicznej przy Głównym Inspektoracie Sanitarnym (2020- aktualnie) oraz Zespołu ds. wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie przy Radzie Narodowego Programu Zdrowia. Jest członkiem Rady Naukowej Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi oraz Instytutu Zdrowia Publicznego Narodowego PZH – Państwowego Instytutu Badawczego.
.
Profesor Instytutu Oceanologii Polskiej Akademii Nauk.
Absolwent Wydziału Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Doktorat z hydroakustyki na Wydziale Oceanografii i Geografii, również UG. Habilitacja z zakresu nauk o Ziemi i środowisku w dziedzinie nauk ścisłych i przyrodniczych w Instytucie Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie (IOPAN), z którym zawodowo jest związany od 1993 roku. Obecnie kierownik Pracowni Modelowania Procesów Fizycznych w Morzu i Atmosferze w IOPAN.
Prowadzi działalność naukową związaną z budową, rozwojem i adaptacją numerycznych modeli matematyczno-fizycznych. Zajmował się rozwijaniem Regional Arctic Climate System Model (RACM/RASM), w ramach współpracy z Naval Postgraduate School w Monterey (USA, CA), który jest pochodną Community Earth System Model (CESM), rozwijanego przez czołowe amerykańskie instytucje naukowe (LANL, UCAR, NCAR). Interesuje się badaniami modelowymi obszaru Morza Bałtyckiego i Arktyki. Opracował operacyjny system prognostyczny cyrkulacji i zlodzenia Bałtyku. Wykorzystuje narzędzia modelowe do oceny rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń, będących wynikiem wycieku z zatopionej po II Wojnie Światowej amunicji (w tym zawierającej bojowe środki trujące). Zajmuje się również oceną oddziaływania morskich farm wiatrowych na środowisko.
Przygotowywał prognozy pogody dla polskiej olimpijskiej kadry żeglarskiej podczas igrzysk w Wielkiej Brytanii (2012) i w Japonii (2020-2021). Jest również opiekunem naukowym dwóch doktorantów Szkoły Doktorskiej GEOPLANET. Prywatnie – żegluje.
.
Profesor Instytutu Oceanologii Polskiej Akademii Nauk.
Absolwent Wydziału Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Doktorat z hydroakustyki na Wydziale Oceanografii i Geografii, również UG. Habilitacja z zakresu nauk o Ziemi i środowisku w dziedzinie nauk ścisłych i przyrodniczych w Instytucie Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie (IOPAN), z którym zawodowo jest związany od 1993 roku. Obecnie kierownik Pracowni Modelowania Procesów Fizycznych w Morzu i Atmosferze w IOPAN.
Prowadzi działalność naukową związaną z budową, rozwojem i adaptacją numerycznych modeli matematyczno-fizycznych. Zajmował się rozwijaniem Regional Arctic Climate System Model (RACM/RASM), w ramach współpracy z Naval Postgraduate School w Monterey (USA, CA), który jest pochodną Community Earth System Model (CESM), rozwijanego przez czołowe amerykańskie instytucje naukowe (LANL, UCAR, NCAR). Interesuje się badaniami modelowymi obszaru Morza Bałtyckiego i Arktyki. Opracował operacyjny system prognostyczny cyrkulacji i zlodzenia Bałtyku. Wykorzystuje narzędzia modelowe do oceny rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń, będących wynikiem wycieku z zatopionej po II Wojnie Światowej amunicji (w tym zawierającej bojowe środki trujące). Zajmuje się również oceną oddziaływania morskich farm wiatrowych na środowisko.
Przygotowywał prognozy pogody dla polskiej olimpijskiej kadry żeglarskiej podczas igrzysk w Wielkiej Brytanii (2012) i w Japonii (2020-2021). Jest również opiekunem naukowym dwóch doktorantów Szkoły Doktorskiej GEOPLANET. Prywatnie – żegluje.
.
Jest naukowcem i nauczycielem akademickim w dyscyplinie architektura i urbanistyka na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej i członkiem Rady Uczelni. Zajmuje się zagadnieniami zintegrowanej gospodarki wodnej w mieście i adaptacji do zmian klimatu. Jest ekspertem w zakresie kształtowania urbanistycznych standardów miejskiej polityki klimatycznej, projektowania miast wrażliwego na wodę oraz zrównoważonego rozwoju obszarów nadwodnych i jakości przestrzeni publicznych. Była liderem kilkunastu projektów i ekspertem zewnętrznym w międzynarodowym projekcie REURIS dotyczącym rewitalizacji rzek miejskich (2009-2011).
Obecnie jest członkiem Interdyscyplinarnego Zespołu Doradczego ds. Kryzysu Klimatycznego przy Prezesie PAN, Rady Klimatycznej UN Global Compact Poland, Komitetu Klimatologii, Zasobów Wodnych i Ochrony Powietrza PAN w Poznaniu oraz zespołu ekspertów wodnych OEES WaterLab i Retencja.pl. Była także członkiem Komitetu Badań nad Zagrożeniami związanymi z Wodą przy Prezydium PAN (2011-2014). Jest laureatką kilku nagród, m.in. nagrody Ministra Infrastruktury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie urbanistyki (2008) oraz Medalu Komisji Edukacji Narodowej (2014) oraz autorką ponad 130 publikacji naukowych, w tym 4 monografii: „Woda w miejskiej przestrzeni publicznej. Modelowe formy zagospodarowania wód opadowych i powierzchniowych” (2011), „Front wodny Poznania – Dolina Warty. Rewitalizacja związków z rzeką” (2011) oraz „Miasta przyjazne rzekom” (2019) i „River-friendly cities” (2020).
.
.
Jest naukowcem i nauczycielem akademickim w dyscyplinie architektura i urbanistyka na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej i członkiem Rady Uczelni. Zajmuje się zagadnieniami zintegrowanej gospodarki wodnej w mieście i adaptacji do zmian klimatu. Jest ekspertem w zakresie kształtowania urbanistycznych standardów miejskiej polityki klimatycznej, projektowania miast wrażliwego na wodę oraz zrównoważonego rozwoju obszarów nadwodnych i jakości przestrzeni publicznych. Była liderem kilkunastu projektów i ekspertem zewnętrznym w międzynarodowym projekcie REURIS dotyczącym rewitalizacji rzek miejskich (2009-2011).
Obecnie jest członkiem Interdyscyplinarnego Zespołu Doradczego ds. Kryzysu Klimatycznego przy Prezesie PAN, Rady Klimatycznej UN Global Compact Poland, Komitetu Klimatologii, Zasobów Wodnych i Ochrony Powietrza PAN w Poznaniu oraz zespołu ekspertów wodnych OEES WaterLab i Retencja.pl. Była także członkiem Komitetu Badań nad Zagrożeniami związanymi z Wodą przy Prezydium PAN (2011-2014). Jest laureatką kilku nagród, m.in. nagrody Ministra Infrastruktury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie urbanistyki (2008) oraz Medalu Komisji Edukacji Narodowej (2014) oraz autorką ponad 130 publikacji naukowych, w tym 4 monografii: „Woda w miejskiej przestrzeni publicznej. Modelowe formy zagospodarowania wód opadowych i powierzchniowych” (2011), „Front wodny Poznania – Dolina Warty. Rewitalizacja związków z rzeką” (2011) oraz „Miasta przyjazne rzekom” (2019) i „River-friendly cities” (2020).
.
.
Jest profesorem w Katedrze Ochrony Środowiska i Dendrologii SGGW w Warszawie. Prowadzi badania w zakresie ochrony klimatu, polityki zrównoważonego rozwoju i jej integracją z polityką rolną i strategiami sektorowymi oraz zarządzaniem ochroną środowiska. Autor ponad 300 publikacji. Jest współzałożycielem Koalicji Klimatycznej polskich organizacji ekologicznych i jej ekspertem zarządzającym.
Zagadnieniami ochrony klimatu zajmuje się od 1992 roku. Obserwator negocjacji Konwencji Klimatycznej prowadzonych w ramach Intergovernmental Negotiation Commitee, a następnie SBI, SBSTA oraz AWG-LCA. W 1994 roku współtwórca Climate Action Network Central and Eastern Europe (CAN CEE), w latach 1994 – 1998 pełnił funkcję dyrektora CAN CEE. Ekspert w zakresie polityki klimatycznej oraz roli rolnictwa w polityce klimatycznej.
Był kierownikiem naukowych zespołów polskich uczestniczących w międzynarodowych projektach dotyczących styku rolnictwa i ochrony klimatu, m.in.:
1. EU Bioenergy Policies, agriculture policy and climate change.
2. Policy Incentives for Climate Change Mitigation Agricultural Techniques.
3. Sustainable Farm Management Aimed at Reducing Threats to soils under climate change
W sprawach ochrony środowiska doradza biznesowi oraz instytucjom publicznym. W latach 1999 – 2003 był doradcą Ministra Środowiska do spraw integracji europejskiej i współautorem polskiego stanowiska negocjacyjnego w dziedzinie Środowisko.
.
Jest profesorem w Katedrze Ochrony Środowiska i Dendrologii SGGW w Warszawie. Prowadzi badania w zakresie ochrony klimatu, polityki zrównoważonego rozwoju i jej integracją z polityką rolną i strategiami sektorowymi oraz zarządzaniem ochroną środowiska. Autor ponad 300 publikacji. Jest współzałożycielem Koalicji Klimatycznej polskich organizacji ekologicznych i jej ekspertem zarządzającym.
Zagadnieniami ochrony klimatu zajmuje się od 1992 roku. Obserwator negocjacji Konwencji Klimatycznej prowadzonych w ramach Intergovernmental Negotiation Commitee, a następnie SBI, SBSTA oraz AWG-LCA. W 1994 roku współtwórca Climate Action Network Central and Eastern Europe (CAN CEE), w latach 1994 – 1998 pełnił funkcję dyrektora CAN CEE. Ekspert w zakresie polityki klimatycznej oraz roli rolnictwa w polityce klimatycznej.
Był kierownikiem naukowych zespołów polskich uczestniczących w międzynarodowych projektach dotyczących styku rolnictwa i ochrony klimatu, m.in.:
1. EU Bioenergy Policies, agriculture policy and climate change.
2. Policy Incentives for Climate Change Mitigation Agricultural Techniques.
3. Sustainable Farm Management Aimed at Reducing Threats to soils under climate change
W sprawach ochrony środowiska doradza biznesowi oraz instytucjom publicznym. W latach 1999 – 2003 był doradcą Ministra Środowiska do spraw integracji europejskiej i współautorem polskiego stanowiska negocjacyjnego w dziedzinie Środowisko.
.
Fizyczka atmosfery i popularyzatorka nauki, wiceprezeska Fundacji Edukacji Klimatycznej
Jest redaktorką serwisu Naukaoklimacie.pl, autorką popularno-naukowej „Książki o wodzie”, współautorką podręczników „Nauka o klimacie” oraz „Klimatyczne ABC”.
Od wielu lat dzieli się z publicznością wiedzą na temat klimatu w ramach festiwali nauki, wykładów, kursów internetowych oraz artykułów prasowych i internetowych.
Jako ekspertka ds. zmiany klimatu konsultuje kampanie społeczne, dokumenty i materiały edukacyjne.
.
Fizyczka atmosfery i popularyzatorka nauki, wiceprezeska Fundacji Edukacji Klimatycznej
Jest redaktorką serwisu Naukaoklimacie.pl, autorką popularno-naukowej „Książki o wodzie”, współautorką podręczników „Nauka o klimacie” oraz „Klimatyczne ABC”.
Od wielu lat dzieli się z publicznością wiedzą na temat klimatu w ramach festiwali nauki, wykładów, kursów internetowych oraz artykułów prasowych i internetowych.
Jako ekspertka ds. zmiany klimatu konsultuje kampanie społeczne, dokumenty i materiały edukacyjne.
.
Profesor w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Początkowo specjalizował się w inżynierii dźwięku i percepcji dźwięku przez człowieka. Jest autorem oryginalnej metody syntezy dźwięku oraz konstruktorem jednego z pierwszych na świecie interfejsów dźwiękowych dla komputerów PC wykorzystujących technologię „delta-sigma”. Założył i przez wiele lat prowadził małą firmę innowacyjną, która od 1992 r. produkowała kolejne wersje tego interfejsu, wraz z innowacyjnym oprogramowaniem dla automatyzacji pracy stacji radiowej. System ten pracował w ponad połowie krajowych radiostacji. Jest autorem dwóch patentów.
Był radnym miasta Krakowa z ramienia Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego w pierwszej kadencji odrodzonego samorządu 1990-1994. Zetknął się tam z problemem złego stanu środowiska i rozpoczął pracę również w tym zakresie, początkowo edukacyjnie, prowadząc przedmiot akademicki ochrona środowiska. Jest doświadczonym organizatorem edukacji, współtworzył i przez wiele lat prowadził nowy kierunek studiów na AGH – inżynieria akustyczna. Studenci kierunku zdobyli wiele nagród w światowych konkursach.
Jest autorem pięciu monografii, w tym „Ochrona środowiska z analizą jakości powietrza w Krakowie” (współautor wraz z małżonką, 2013), oraz „Smog w Polsce – przyczyny, skutki, przeciwdziałanie” (2020), w której zaproponował oryginalny model szacowania udziału źródeł zanieczyszczeń powietrza w łącznym zagrożeniu zdrowia. Wspierał proces przygotowania i uchwalania dwóch pionierskich w skali kraju uchwał antysmogowych dla województwa małopolskiego. Odbył staże naukowe w Niemczech i Wielkiej Brytanii, w 2013 r. był profesorem wizytującym w Cranfield University.
Jest członkiem Education Committee organizacji Audio Engineering Society, był przewodniczącym Polskiej Sekcji AES. Jest ekspertem Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych (REA) Komisji Europejskiej i członkiem Rady ds. EkoMałopolski.
.
Profesor w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Początkowo specjalizował się w inżynierii dźwięku i percepcji dźwięku przez człowieka. Jest autorem oryginalnej metody syntezy dźwięku oraz konstruktorem jednego z pierwszych na świecie interfejsów dźwiękowych dla komputerów PC wykorzystujących technologię „delta-sigma”. Założył i przez wiele lat prowadził małą firmę innowacyjną, która od 1992 r. produkowała kolejne wersje tego interfejsu, wraz z innowacyjnym oprogramowaniem dla automatyzacji pracy stacji radiowej. System ten pracował w ponad połowie krajowych radiostacji. Jest autorem dwóch patentów.
Był radnym miasta Krakowa z ramienia Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego w pierwszej kadencji odrodzonego samorządu 1990-1994. Zetknął się tam z problemem złego stanu środowiska i rozpoczął pracę również w tym zakresie, początkowo edukacyjnie, prowadząc przedmiot akademicki ochrona środowiska. Jest doświadczonym organizatorem edukacji, współtworzył i przez wiele lat prowadził nowy kierunek studiów na AGH – inżynieria akustyczna. Studenci kierunku zdobyli wiele nagród w światowych konkursach.
Jest autorem pięciu monografii, w tym „Ochrona środowiska z analizą jakości powietrza w Krakowie” (współautor wraz z małżonką, 2013), oraz „Smog w Polsce – przyczyny, skutki, przeciwdziałanie” (2020), w której zaproponował oryginalny model szacowania udziału źródeł zanieczyszczeń powietrza w łącznym zagrożeniu zdrowia. Wspierał proces przygotowania i uchwalania dwóch pionierskich w skali kraju uchwał antysmogowych dla województwa małopolskiego. Odbył staże naukowe w Niemczech i Wielkiej Brytanii, w 2013 r. był profesorem wizytującym w Cranfield University.
Jest członkiem Education Committee organizacji Audio Engineering Society, był przewodniczącym Polskiej Sekcji AES. Jest ekspertem Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych (REA) Komisji Europejskiej i członkiem Rady ds. EkoMałopolski.
.
Absolwent Politechniki Warszawskiej i Uniwersytetu Warszawskiego, profesor zwyczajny w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN. W przeszłości Minister Nauki i Informatyzacji, przewodniczący Rządowego Komitetu ds. Umów Offsetowych, Społeczny Doradca Prezydenta RP, Prezes PAN, Ambasador ds. Nowej Narracji dla Europy przy Komisji Europejskiej, Przewodniczący Komitetu Prognoz PAN, Wiceprezes Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk, Prezydent Europejskiego Stowarzyszenia Metod Komputerowych w Nauce. Obecnie Prezydent Europejskiego Forum Nauk o Materiałach, Przewodniczący Polskiego Komitetu ds. UNESCO, Kanclerz Orderu Orła Białego, redaktor naczelny czasopisma „Archives of Computational Methods in Engineering” (Springer), reaktor naczelny portalu i miesięcznika opinii „Wszystko co Najważniejsze”.
Zajmuje się zastosowaniami nowoczesnych technik komputerowych w badaniach naukowych, technice i medycynie, a także problematyką prorozwojowej polityki państwa, w szczególności strategią rozwoju edukacji, nauki i innowacyjności gospodarki. Wiele lat wykładał i prowadził badania na uniwersytetach w Niemczech, USA, Japonii i Hong Kongu. Zajmuje się także popularyzacją nauki. Jest doktorem honoris causa uczelni w Polsce, RFN, Belgii, Wielkiej Brytanii i Francji oraz członkiem Austriackiej Akademii Nauk oraz Academia Europaea w Londynie.
Jest laureatem licznych odznaczeń i nagród, w tym Orderu Orła Białego oraz wysokich odznaczeń państwowych przyznanych mu w Japonii, Francji, Belgii, Grecji i Austrii. W roku 2012 otrzymał Nagrodę im. A. Mickiewicza przyznaną przez Komitet ds. Współpracy Francusko-Niemiecko-Polskiej (tzw. Trójkąt Weimarski).
.
Absolwent Politechniki Warszawskiej i Uniwersytetu Warszawskiego, profesor zwyczajny w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN. W przeszłości Minister Nauki i Informatyzacji, przewodniczący Rządowego Komitetu ds. Umów Offsetowych, Społeczny Doradca Prezydenta RP, Prezes PAN, Ambasador ds. Nowej Narracji dla Europy przy Komisji Europejskiej, Przewodniczący Komitetu Prognoz PAN, Wiceprezes Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk, Prezydent Europejskiego Stowarzyszenia Metod Komputerowych w Nauce. Obecnie Prezydent Europejskiego Forum Nauk o Materiałach, Przewodniczący Polskiego Komitetu ds. UNESCO, Kanclerz Orderu Orła Białego, redaktor naczelny czasopisma „Archives of Computational Methods in Engineering” (Springer), reaktor naczelny portalu i miesięcznika opinii „Wszystko co Najważniejsze”.
Zajmuje się zastosowaniami nowoczesnych technik komputerowych w badaniach naukowych, technice i medycynie, a także problematyką prorozwojowej polityki państwa, w szczególności strategią rozwoju edukacji, nauki i innowacyjności gospodarki. Wiele lat wykładał i prowadził badania na uniwersytetach w Niemczech, USA, Japonii i Hong Kongu. Zajmuje się także popularyzacją nauki. Jest doktorem honoris causa uczelni w Polsce, RFN, Belgii, Wielkiej Brytanii i Francji oraz członkiem Austriackiej Akademii Nauk oraz Academia Europaea w Londynie.
Jest laureatem licznych odznaczeń i nagród, w tym Orderu Orła Białego oraz wysokich odznaczeń państwowych przyznanych mu w Japonii, Francji, Belgii, Grecji i Austrii. W roku 2012 otrzymał Nagrodę im. A. Mickiewicza przyznaną przez Komitet ds. Współpracy Francusko-Niemiecko-Polskiej (tzw. Trójkąt Weimarski).
.
Jest geologiem, specjalistką w zakresie hydrogeologii. Pełni funkcje Prorektora Uniwersytetu Warszawskiego ds. rozwoju. W kadencjach 2012-2020 pełniła funkcję dziekana Wydziału Geologii UW. Kieruje Katedrą Hydrogeologii i Geofizyki na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego.
Prof. E. Krogulec zajmuje stanowisko przewodniczącej Komitetu Nauk Geologicznych PAN, przewodniczącej Zespołu rektorskiego ds. Ekologii i kryzysu klimatycznego. Jest wiceprzewodniczącą Państwowej Rady Gospodarki Wodnej oraz członkiem Komitetu Gospodarki Wodnej PAN. Jest od lat pełni funkcję przewodniczącej Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych, organu doradczego Ministra Środowiska. Jest członkiem wielu rad naukowych, gremiów doradczych i eksperckich, w tym Rady Naukowej Roztoczańskiego Parku Narodowego oraz Rady Ochrony Przyrody województwa mazowieckiego.
Zainteresowania naukowe koncentrują się na hydrogeologicznych badaniach metodycznych i regionalnych związanych z modelowaniem, na ocenach podatności wód podziemnych na zanieczyszczenia, ewaluacji wartości parametrów hydrogeologicznych, charakterystyce procesów i zjawisk hydrogeologicznych w kontekście analizy systemów hydrogeologicznych i zmian klimatycznych, ilościowej ocenie stanów wód podziemnych w obserwacjach monitoringowych, identyfikacji zagrożeń wód związanych z górnictwem i urbanizacją, na badaniach ekosystemów zależnych od wód podziemnych (GDEs), hydrogeologią regionalną oraz aspektami prawno-ekonomicznymi w poszukiwaniu, eksploatacji i użytkowaniu wód podziemnych.
Jest autorka lub współautorką około 200 publikacji naukowych, kierowała ponad 40 projektami badawczymi z zakresu geologii, hydrogeologii i ochrony środowiska.
.
Jest geologiem, specjalistką w zakresie hydrogeologii. Pełni funkcje Prorektora Uniwersytetu Warszawskiego ds. rozwoju. W kadencjach 2012-2020 pełniła funkcję dziekana Wydziału Geologii UW. Kieruje Katedrą Hydrogeologii i Geofizyki na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego.
Prof. E. Krogulec zajmuje stanowisko przewodniczącej Komitetu Nauk Geologicznych PAN, przewodniczącej Zespołu rektorskiego ds. Ekologii i kryzysu klimatycznego. Jest wiceprzewodniczącą Państwowej Rady Gospodarki Wodnej oraz członkiem Komitetu Gospodarki Wodnej PAN. Jest od lat pełni funkcję przewodniczącej Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych, organu doradczego Ministra Środowiska. Jest członkiem wielu rad naukowych, gremiów doradczych i eksperckich, w tym Rady Naukowej Roztoczańskiego Parku Narodowego oraz Rady Ochrony Przyrody województwa mazowieckiego.
Zainteresowania naukowe koncentrują się na hydrogeologicznych badaniach metodycznych i regionalnych związanych z modelowaniem, na ocenach podatności wód podziemnych na zanieczyszczenia, ewaluacji wartości parametrów hydrogeologicznych, charakterystyce procesów i zjawisk hydrogeologicznych w kontekście analizy systemów hydrogeologicznych i zmian klimatycznych, ilościowej ocenie stanów wód podziemnych w obserwacjach monitoringowych, identyfikacji zagrożeń wód związanych z górnictwem i urbanizacją, na badaniach ekosystemów zależnych od wód podziemnych (GDEs), hydrogeologią regionalną oraz aspektami prawno-ekonomicznymi w poszukiwaniu, eksploatacji i użytkowaniu wód podziemnych.
Jest autorka lub współautorką około 200 publikacji naukowych, kierowała ponad 40 projektami badawczymi z zakresu geologii, hydrogeologii i ochrony środowiska.
.
Jest epidemiologiem środowiskowym. Obecnie piastuje honorowe stanowisko profesora wizytującego w Grupie Badającej Środowisko w Szkole Zdrowia Publicznego Imperial College w Londynie, a do 2012 był kierownikiem Europejskiego Centrum Środowiska i Zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w Bonn.
Pozostaje aktywny jako konsultant WHO i innych organizacji międzynarodowych. M. inn. jest przewodniczącym Rady Naukowej ds. Jakości Powietrza i Zdrowia WHO i członkiem Globalnego Komitetu Doradczego d.s. Zdrowia w Health Effects Institute (Boston, USA). Jest też członkiem Zespołu Roboczego d.s. wpływu zanieczyszczenia powietrza na zdrowie Rady d.s. Zdrowia Publicznego w Polsce. W latach 2016-21 był członkiem, a od 2020 r także współprzewodniczącym Grupy Przygotowującej Wytyczne WHO o jakości powietrza, opublikowanych we wrześniu 2021.
Prowadził krajowe i regionalne kursy podyplomowe dotyczące wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie, ostatnio na Bałkanach, Zakaukaziu, Afryce, Bliskim Wschodzie i w Polsce. Przed zatrudnieniem w WHO w 1991 roku, pracował w Państwowym Zakładzie Higieny, uczestnicząc w badaniach epidemiologicznych w Polsce, Francji i Stanach Zjednoczonych. W 2013 roku został wyróżniony nagrodą im. Johna R. Goldsmitha za wkład do epidemiologii środowiskowej przez Międzynarodowe Towarzystwo Epidemiologii Środowiskowej (ISEE).
Jest autorem lub współautorem ponad 250 publikacji naukowych.
.
Jest epidemiologiem środowiskowym. Obecnie piastuje honorowe stanowisko profesora wizytującego w Grupie Badającej Środowisko w Szkole Zdrowia Publicznego Imperial College w Londynie, a do 2012 był kierownikiem Europejskiego Centrum Środowiska i Zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w Bonn.
Pozostaje aktywny jako konsultant WHO i innych organizacji międzynarodowych. M. inn. jest przewodniczącym Rady Naukowej ds. Jakości Powietrza i Zdrowia WHO i członkiem Globalnego Komitetu Doradczego d.s. Zdrowia w Health Effects Institute (Boston, USA). Jest też członkiem Zespołu Roboczego d.s. wpływu zanieczyszczenia powietrza na zdrowie Rady d.s. Zdrowia Publicznego w Polsce. W latach 2016-21 był członkiem, a od 2020 r także współprzewodniczącym Grupy Przygotowującej Wytyczne WHO o jakości powietrza, opublikowanych we wrześniu 2021.
Prowadził krajowe i regionalne kursy podyplomowe dotyczące wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie, ostatnio na Bałkanach, Zakaukaziu, Afryce, Bliskim Wschodzie i w Polsce. Przed zatrudnieniem w WHO w 1991 roku, pracował w Państwowym Zakładzie Higieny, uczestnicząc w badaniach epidemiologicznych w Polsce, Francji i Stanach Zjednoczonych. W 2013 roku został wyróżniony nagrodą im. Johna R. Goldsmitha za wkład do epidemiologii środowiskowej przez Międzynarodowe Towarzystwo Epidemiologii Środowiskowej (ISEE).
Jest autorem lub współautorem ponad 250 publikacji naukowych.
.
Ekonomista, adiunkt w Katedrze Polityk Publicznych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, konsultant Małopolskiego Ośrodka Badań Regionalnych Urzędu Statystycznego w Krakowie, ekspert m.in. Małopolskiej Szkoły Administracji Publicznej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, b. Prezes Fundacji Gospodarki i Administracji Publicznej; stale współpracujący z samorządami lokalnymi; autor i współautor kilkudziesięciu publikacji związanych głównie z problematyką polityki rozwoju lokalnego i regionalnego, w tym rozwoju miast; m.in. współautor Water City Index 2019-2021.
Zrealizował kilkadziesiąt projektów krajowych i międzynarodowych, w kilku jako kierownik, w ramach Funduszy Strukturalnych, oraz na zlecenia administracji rządowej i samorządowej, a także podmiotów komercyjnych.
Absolwent studiów podyplomowych Zarządzanie w Administracji Publicznej, uczestnik zagranicznych stypendiów naukowych (USA, Włochy, Francja, Portugalia, Wielka Brytania, Wietnam), członek European Regional Science Association oraz Zespół Problemowy ds. Obszarów Miejskich i Metropolitalnych Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Polskiej Akademii Nauk.
.
Ekonomista, adiunkt w Katedrze Polityk Publicznych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, konsultant Małopolskiego Ośrodka Badań Regionalnych Urzędu Statystycznego w Krakowie, ekspert m.in. Małopolskiej Szkoły Administracji Publicznej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, b. Prezes Fundacji Gospodarki i Administracji Publicznej; stale współpracujący z samorządami lokalnymi; autor i współautor kilkudziesięciu publikacji związanych głównie z problematyką polityki rozwoju lokalnego i regionalnego, w tym rozwoju miast; m.in. współautor Water City Index 2019-2021.
Zrealizował kilkadziesiąt projektów krajowych i międzynarodowych, w kilku jako kierownik, w ramach Funduszy Strukturalnych, oraz na zlecenia administracji rządowej i samorządowej, a także podmiotów komercyjnych.
Absolwent studiów podyplomowych Zarządzanie w Administracji Publicznej, uczestnik zagranicznych stypendiów naukowych (USA, Włochy, Francja, Portugalia, Wielka Brytania, Wietnam), członek European Regional Science Association oraz Zespół Problemowy ds. Obszarów Miejskich i Metropolitalnych Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Polskiej Akademii Nauk.
.
Dr hab. Joanna Kulczycka, prof. uczelni, prodziekan ds współpracy i rozwoju na Wydziale Zarządzania AGH oraz kierownik Pracowni Badań Strategicznych w Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią, Polskiej Akademii Nauk. Autor ponad 200 publikacji (artykułów naukowych, monografii i rozdziałów w monografiach).
Uczestnik i członek licznych komisji i rad w UE i kraju, m.in.:
- UNEP Resource Panel od 2020
- Grupa Doradców Komisji Europejskiej w Programie Horyzont 2020 – Grupa V Działania na rzecz klimatu, środowisko, efektywne wykorzystanie zasobów i surowców (2014-2018)
- Grupa Operacyjna EIP Raw Materials Komisji Europejskiej od 2017 r.
- Europejska Platforma gospodarki o obiegu zamkniętym od 2017-2020
- Państwowa Rada Ochrony Środowiska (2021-2026)
- Komitet Zrównoważonej Gospodarki Surowcami Mineralnymi PAN (2016-2020 i 2020-2024).
Organizator wielu konferencji i warsztatów w obszarze gospodarki o obiegu zamkniętym i wykorzystania metody oceny cyklu życia do analiz wpływu na środowisko procesów i produktów. W 2009 r. otrzymała nagrodę III stopnia za wybitne krajowe osiągnięcia naukowo-techniczne za rok 2009 – Prezes Rady Ministrów. Ma też dyplom – Dyrektora Górniczego I stopnia (2006), nadanego przez Minister Gospodarki, odznakę honorową za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej nr 1761 (2011) – Minister Środowiska raz Medal Komisji Edukacji Narodowej (2017), oraz odznakę Honoris Gratia od Prezydenta Miasta Krakowa.
Społecznie pełni funkcję prezesa zarządu Klastra Gospodarki Odpadowej i Recyklingu (Krajowy Klaster Kluczowy) oraz jest dyrektorem biura Instytutu Autostrada Technologii i Innowacji – największego w Polsce wirtualnego instytutu wspierającego współpracę nauki i biznesu.
Wybrane publikacje:
- Smol M., Avdiushchenko A., Kulczycka J., Nowaczek A., Public awareness of circular economy in southern Poland: Case of the Malopolska region Journal of Cleaner Production, 197(1), 2018
- Gorazda K., Tarko B., Wzorek Z., Kominko H., Nowak A. K., Kulczycka J., Henclik A., Smol M. Fertilisers production from ashes after sewage sludge combustion–A strategy towards sustainable development, Environmental Research 154, 2017
- Kulczycka, J., Smol, M. Environmentally friendly pathways for the evaluation of investment projects using life cycle assessment (LCA) and life cycle cost analysis (LCCA), Clean Technologies and Environmental Policy, 18(3), 2016
- Smol, M. Kulczycka J. Avdiushchenko A. Circular economy indicators in relation to eco-innovation in European regions, Clean Technologies and Environmental Policy 2017, 19(3).
.
Dr hab. Joanna Kulczycka, prof. uczelni, prodziekan ds współpracy i rozwoju na Wydziale Zarządzania AGH oraz kierownik Pracowni Badań Strategicznych w Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią, Polskiej Akademii Nauk. Autor ponad 200 publikacji (artykułów naukowych, monografii i rozdziałów w monografiach).
Uczestnik i członek licznych komisji i rad w UE i kraju, m.in.:
- UNEP Resource Panel od 2020
- Grupa Doradców Komisji Europejskiej w Programie Horyzont 2020 – Grupa V Działania na rzecz klimatu, środowisko, efektywne wykorzystanie zasobów i surowców (2014-2018)
- Grupa Operacyjna EIP Raw Materials Komisji Europejskiej od 2017 r.
- Europejska Platforma gospodarki o obiegu zamkniętym od 2017-2020
- Państwowa Rada Ochrony Środowiska (2021-2026)
- Komitet Zrównoważonej Gospodarki Surowcami Mineralnymi PAN (2016-2020 i 2020-2024).
Organizator wielu konferencji i warsztatów w obszarze gospodarki o obiegu zamkniętym i wykorzystania metody oceny cyklu życia do analiz wpływu na środowisko procesów i produktów. W 2009 r. otrzymała nagrodę III stopnia za wybitne krajowe osiągnięcia naukowo-techniczne za rok 2009 – Prezes Rady Ministrów. Ma też dyplom – Dyrektora Górniczego I stopnia (2006), nadanego przez Minister Gospodarki, odznakę honorową za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej nr 1761 (2011) – Minister Środowiska raz Medal Komisji Edukacji Narodowej (2017), oraz odznakę Honoris Gratia od Prezydenta Miasta Krakowa.
Społecznie pełni funkcję prezesa zarządu Klastra Gospodarki Odpadowej i Recyklingu (Krajowy Klaster Kluczowy) oraz jest dyrektorem biura Instytutu Autostrada Technologii i Innowacji – największego w Polsce wirtualnego instytutu wspierającego współpracę nauki i biznesu.
Wybrane publikacje:
- Smol M., Avdiushchenko A., Kulczycka J., Nowaczek A., Public awareness of circular economy in southern Poland: Case of the Malopolska region Journal of Cleaner Production, 197(1), 2018
- Gorazda K., Tarko B., Wzorek Z., Kominko H., Nowak A. K., Kulczycka J., Henclik A., Smol M. Fertilisers production from ashes after sewage sludge combustion–A strategy towards sustainable development, Environmental Research 154, 2017
- Kulczycka, J., Smol, M. Environmentally friendly pathways for the evaluation of investment projects using life cycle assessment (LCA) and life cycle cost analysis (LCCA), Clean Technologies and Environmental Policy, 18(3), 2016
- Smol, M. Kulczycka J. Avdiushchenko A. Circular economy indicators in relation to eco-innovation in European regions, Clean Technologies and Environmental Policy 2017, 19(3).
.
Doktor nauk ekonomicznych, w latach 2016–2021, wiceminister energii, środowiska a następnie minister klimatu oraz minister klimatu i środowiska. Absolwent École Polytechnique, stypendysta NIST w Waszyngtonie w optyce kwantowej. Studiował w Louvain-la-Neuve, w Szkole Głównej Handlowej, pracę doktorską obronił na Uniwersytecie Warszawskim. Stworzył podwaliny pod sprawiedliwą i bezpieczną modernizację polskiej energetyki i przemysłu, m.in. w obszarach elektromobilności, energetyki jądrowej, odnawialnych źródeł energii, energetyki rozproszonej, gospodarki wodorowej, morskiej energetyki wiatrowej. Przewodniczył obradom COP24 w Katowicach, IEA w 2019 r., FAO w 2021 r. oraz PTECC w 2022 r. Distinguished Fellow Atlantic Council, wykładowca Koźmińskiego i College of Europe. Razem z J.Svirydenko przewodniczący Grupy ds. Planu Energii i Klimatu Ukrainy pod auspicjami G7 i Wspólnoty Energetycznej.
.
Doktor nauk ekonomicznych, w latach 2016–2021, wiceminister energii, środowiska a następnie minister klimatu oraz minister klimatu i środowiska. Absolwent École Polytechnique, stypendysta NIST w Waszyngtonie w optyce kwantowej. Studiował w Louvain-la-Neuve, w Szkole Głównej Handlowej, pracę doktorską obronił na Uniwersytecie Warszawskim. Stworzył podwaliny pod sprawiedliwą i bezpieczną modernizację polskiej energetyki i przemysłu, m.in. w obszarach elektromobilności, energetyki jądrowej, odnawialnych źródeł energii, energetyki rozproszonej, gospodarki wodorowej, morskiej energetyki wiatrowej. Przewodniczył obradom COP24 w Katowicach, IEA w 2019 r., FAO w 2021 r. oraz PTECC w 2022 r. Distinguished Fellow Atlantic Council, wykładowca Koźmińskiego i College of Europe. Razem z J.Svirydenko przewodniczący Grupy ds. Planu Energii i Klimatu Ukrainy pod auspicjami G7 i Wspólnoty Energetycznej.
.
Fizyk atmosfery, członek – korespondent PAN.
Jego zainteresowania naukowe obejmują fizykę chmur i opadów, turbulencję atmosferyczną, modelowanie numeryczne procesów atmosferycznych.
Wieloletni pracownik naukowo-dydaktyczny na Wydziale Fizyki UW, pracował i odbywał staże naukowe za granicą m in.na Uniwersytecie Quebecu w Montrealu (Kanada), Narodowym Centrum Badań Atmosfery w Boulder (USA), Uniwersytecie Jana Gutenberga w Moguncji (Niemcy). Kierował projektami naukowymi finansowanymi ze środków polskich, europejskich i amerykańskich, brał udział w licznych międzynarodowych kampaniach badawczych.
Aktualnie jest dyrektorem Instytutu Geofizyki na Wydziale Fizyki UW i przewodniczącym interdyscyplinarnego zespołu doradczego ds. kryzysu klimatycznego przy Prezesie Polskiej Akademii Nauk.
Popularyzator nauki. Współzałożyciel, autor, redaktor portalu Nauka o Klimacie, współautor książki pod tym samym tytułem. Laureat konkursu Popularyzator Nauki 2017 w kategorii „zespół”.
Więcej: https://www.igf.fuw.edu.pl/pl/users/szymon-p-malinowski/
.
Fizyk atmosfery, członek – korespondent PAN.
Jego zainteresowania naukowe obejmują fizykę chmur i opadów, turbulencję atmosferyczną, modelowanie numeryczne procesów atmosferycznych.
Wieloletni pracownik naukowo-dydaktyczny na Wydziale Fizyki UW, pracował i odbywał staże naukowe za granicą m in.na Uniwersytecie Quebecu w Montrealu (Kanada), Narodowym Centrum Badań Atmosfery w Boulder (USA), Uniwersytecie Jana Gutenberga w Moguncji (Niemcy). Kierował projektami naukowymi finansowanymi ze środków polskich, europejskich i amerykańskich, brał udział w licznych międzynarodowych kampaniach badawczych.
Aktualnie jest dyrektorem Instytutu Geofizyki na Wydziale Fizyki UW i przewodniczącym interdyscyplinarnego zespołu doradczego ds. kryzysu klimatycznego przy Prezesie Polskiej Akademii Nauk.
Popularyzator nauki. Współzałożyciel, autor, redaktor portalu Nauka o Klimacie, współautor książki pod tym samym tytułem. Laureat konkursu Popularyzator Nauki 2017 w kategorii „zespół”.
Więcej: https://www.igf.fuw.edu.pl/pl/users/szymon-p-malinowski/
.
Doktor nauk o Ziemi w zakresie Geografii, absolwent Uniwersytetu Gdańskiego, a do roku 2020 pracownik tejże uczelni. Z IMGW-PIB zawodowo związany w latach 2009-2014 oraz od roku 2019 do chwili obecnej. Zainteresowania naukowe obejmują analizę przejawów współczesnej zmiany klimatu w regionie atlantycko-europejskim oraz wykorzystanie narzędzi uczenia maszynowego w analizach z zakresu klimatologii synoptycznej. Podejmowane tematy dotyczą zarówno klasyfikacji pól zmiennych geofizycznych z wykorzystaniem sztucznych sieci neuronowych jak i zastosowania uczenia maszynowego w zagadnieniach statystyczno-empirycznego downscalingu, w tym w analizie występowania zjawisk ekstremalnych. Autor kilkudziesięciu recenzowanych publikacji naukowych. Wykonawca w międzynarodowych i krajowych projektach naukowych.
.
Doktor nauk o Ziemi w zakresie Geografii, absolwent Uniwersytetu Gdańskiego, a do roku 2020 pracownik tejże uczelni. Z IMGW-PIB zawodowo związany w latach 2009-2014 oraz od roku 2019 do chwili obecnej. Zainteresowania naukowe obejmują analizę przejawów współczesnej zmiany klimatu w regionie atlantycko-europejskim oraz wykorzystanie narzędzi uczenia maszynowego w analizach z zakresu klimatologii synoptycznej. Podejmowane tematy dotyczą zarówno klasyfikacji pól zmiennych geofizycznych z wykorzystaniem sztucznych sieci neuronowych jak i zastosowania uczenia maszynowego w zagadnieniach statystyczno-empirycznego downscalingu, w tym w analizie występowania zjawisk ekstremalnych. Autor kilkudziesięciu recenzowanych publikacji naukowych. Wykonawca w międzynarodowych i krajowych projektach naukowych.
.
Absolwent fizyki teoretycznej Uniwersytetu Gdańskiego (1984), profesor nauk o Ziemi (2013). W latach 1985-2011 i od 2019 pracownik Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, w Gdyni oraz w Warszawie, zastępca dyrektora Instytutu. Stały Przedstawiciel Polski w Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO).
W latach 2002-2020 zatrudniony na Uniwersytecie Gdańskim jako profesor na Wydział Oceanografii i Geografii. W okresie 2012-2020 dyrektor Instytutu Geografii Uniwersytetu Gdańskiego.
Zajmuje się meteorologią i klimatologią morską i polarną, klimatologią obszaru Polski ze szczególnym uwzględnieniem aspektów dotyczących jakości danych, data-rescue, analizy danych pomiarowych, detekcją zmienności klimatu, występowaniem ekstremalnych zdarzeń meteorologicznych i klimatycznych.
Członek a następnie koordynator Zespołu Ekspertów ds. Klimatologii Morskiej WMO, członek obszaru zarządzania danymi JCOMM, ekspert GCOS (w rejonie Europy Środkowej i Wschodniej). Przedstawiciel Polski na sesjach plenarnych komisji technicznych WMO. Reprezentował Polskę na sesjach plenarnych Międzyrządowego Panelu ds. Zmiany Klimatu (IPCC). Wyróżniony Dyplomem honorowym IPCC potwierdzającym jego istotny wkład w uzyskanie przez IPCC Pokojowej Narody Nobla w 2007 roku. Członek polskich delegacji na sesje COP UNFCCC.
Jest autorem szeregu prac z zakresu detekcji zmian klimatu Polski i związku z procesami regionalnymi oraz scenariuszy przyszłej ewolucji klimatu i skutków tych zmian w wybranych sektorach gospodarczych oraz obszarach.
.
Absolwent fizyki teoretycznej Uniwersytetu Gdańskiego (1984), profesor nauk o Ziemi (2013). W latach 1985-2011 i od 2019 pracownik Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, w Gdyni oraz w Warszawie, zastępca dyrektora Instytutu. Stały Przedstawiciel Polski w Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO).
W latach 2002-2020 zatrudniony na Uniwersytecie Gdańskim jako profesor na Wydział Oceanografii i Geografii. W okresie 2012-2020 dyrektor Instytutu Geografii Uniwersytetu Gdańskiego.
Zajmuje się meteorologią i klimatologią morską i polarną, klimatologią obszaru Polski ze szczególnym uwzględnieniem aspektów dotyczących jakości danych, data-rescue, analizy danych pomiarowych, detekcją zmienności klimatu, występowaniem ekstremalnych zdarzeń meteorologicznych i klimatycznych.
Członek a następnie koordynator Zespołu Ekspertów ds. Klimatologii Morskiej WMO, członek obszaru zarządzania danymi JCOMM, ekspert GCOS (w rejonie Europy Środkowej i Wschodniej). Przedstawiciel Polski na sesjach plenarnych komisji technicznych WMO. Reprezentował Polskę na sesjach plenarnych Międzyrządowego Panelu ds. Zmiany Klimatu (IPCC). Wyróżniony Dyplomem honorowym IPCC potwierdzającym jego istotny wkład w uzyskanie przez IPCC Pokojowej Narody Nobla w 2007 roku. Członek polskich delegacji na sesje COP UNFCCC.
Jest autorem szeregu prac z zakresu detekcji zmian klimatu Polski i związku z procesami regionalnymi oraz scenariuszy przyszłej ewolucji klimatu i skutków tych zmian w wybranych sektorach gospodarczych oraz obszarach.
.
Doktor habilitowany, hydrobiolog, ekolog, absolwent Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 2002-2003 był stypendystą w Max-Planck-Institut für Limnologie w Plön (Niemcy). Naukowo zajmuje się wpływem czynników środowiskowych na organizmy i konsekwencjami tego wpływu na funkcjonowanie systemów biologicznych. W praktyce zajmuje się też ochroną i rekultywacją jezior oraz ochroną ekosystemów rzecznych. Jest kierownikiem Zakładu Hydrobiologii Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem Laboratorium Ochrony i Rekultywacji Wód Centrum Nauk Biologiczno-Chemicznych UW i przewodniczącym Oddziału w Warszawie Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego.
Współtworzył i jest jednym z koordynatorów ruchu Nauka dla Przyrody, skupiającego naukowców promujących wykorzystanie rzetelnej wiedzy naukowej w zarządzaniu środowiskiem i popularyzujących nauki przyrodnicze. Jest współautorem wydanego przez Uniwersytet Warszawski podręcznika „Klimatyczne ABC”.
.
Doktor habilitowany, hydrobiolog, ekolog, absolwent Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 2002-2003 był stypendystą w Max-Planck-Institut für Limnologie w Plön (Niemcy). Naukowo zajmuje się wpływem czynników środowiskowych na organizmy i konsekwencjami tego wpływu na funkcjonowanie systemów biologicznych. W praktyce zajmuje się też ochroną i rekultywacją jezior oraz ochroną ekosystemów rzecznych. Jest kierownikiem Zakładu Hydrobiologii Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem Laboratorium Ochrony i Rekultywacji Wód Centrum Nauk Biologiczno-Chemicznych UW i przewodniczącym Oddziału w Warszawie Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego.
Współtworzył i jest jednym z koordynatorów ruchu Nauka dla Przyrody, skupiającego naukowców promujących wykorzystanie rzetelnej wiedzy naukowej w zarządzaniu środowiskiem i popularyzujących nauki przyrodnicze. Jest współautorem wydanego przez Uniwersytet Warszawski podręcznika „Klimatyczne ABC”.
.
Obroniła doktorat z dziedziny nauk społecznych na Uniwersytecie Warszawskim, obecnie zatrudniona na stanowisku adiunkta w Katedrze Socjologii w Instytucie Nauk Socjologicznych i Pedagogiki Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
W swojej pracy naukowej zajmuje się zagadnieniami związanymi ze zrównoważonym rozwojem, w tym społeczną odpowiedzialnością biznesu, relacjami z interesariuszami i ekologią. Ekspertka w zakresie komunikacji korporacyjnej i wdrażania projektów CSR w firmach.
.
Obroniła doktorat z dziedziny nauk społecznych na Uniwersytecie Warszawskim, obecnie zatrudniona na stanowisku adiunkta w Katedrze Socjologii w Instytucie Nauk Socjologicznych i Pedagogiki Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
W swojej pracy naukowej zajmuje się zagadnieniami związanymi ze zrównoważonym rozwojem, w tym społeczną odpowiedzialnością biznesu, relacjami z interesariuszami i ekologią. Ekspertka w zakresie komunikacji korporacyjnej i wdrażania projektów CSR w firmach.
.
Naukowiec, specjalista w zakresie ochrony środowiska, energetyki i zrównoważonego rozwoju.
W latach 1991 oraz 2007-2010 minister ochrony środowiska
W 1994-1995 wiceprzewodniczący Komisji ONZ ds. Rozwoju Zrównoważonego
W 1995-1996 doradca Sekretarza Generalnego OECD do spraw rozwoju zrównoważonego.
W 1996 laureat największej w Europie nagrody w ochronie środowiska „der Deutsche Umweltpreis”. Pieniądze z tej nagrody przeznaczył na stypendia dla najlepszych absolwentów wyższych uczelni w ochronie środowiska.
W latach 1992 – 2007 prezes Fundacji EkoFundusz, zarządzającej środkami z ekokonwersji polskiego długu zagranicznego.
W latach 2008-2009 przewodniczący Konwencji ONZ ds. Ochrony Klimatu, organizator i gospodarz Konferencji COP14 w Poznaniu w ramach tej Konwencji.
W 2010 laureat nagrody rządu szwedzkiego za całokształt działalności.
Autor ponad 200 publikacji, w tym 12 książek.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
.
Naukowiec, specjalista w zakresie ochrony środowiska, energetyki i zrównoważonego rozwoju.
W latach 1991 oraz 2007-2010 minister ochrony środowiska
W 1994-1995 wiceprzewodniczący Komisji ONZ ds. Rozwoju Zrównoważonego
W 1995-1996 doradca Sekretarza Generalnego OECD do spraw rozwoju zrównoważonego.
W 1996 laureat największej w Europie nagrody w ochronie środowiska „der Deutsche Umweltpreis”. Pieniądze z tej nagrody przeznaczył na stypendia dla najlepszych absolwentów wyższych uczelni w ochronie środowiska.
W latach 1992 – 2007 prezes Fundacji EkoFundusz, zarządzającej środkami z ekokonwersji polskiego długu zagranicznego.
W latach 2008-2009 przewodniczący Konwencji ONZ ds. Ochrony Klimatu, organizator i gospodarz Konferencji COP14 w Poznaniu w ramach tej Konwencji.
W 2010 laureat nagrody rządu szwedzkiego za całokształt działalności.
Autor ponad 200 publikacji, w tym 12 książek.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
.
Pracuje w Zakładzie Zdrowia środowiskowego i Medycyny Pracy Uniwersytetu Medycznego im Piastów Śląskich we Wrocławiu, przewodnicząca Polskiego Towarzystwa Medycyny Środowiskowej,
Pierwsza praca w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Pracowni Ochrony Powietrza, potem ponad 40 lat w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu ( do 2018 r) od ponad 20 lat jako nauczyciel akademicki Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Realizatorka grantów europejskich i krajowych z zakresu zdrowia środowiskowego i medycyny pracy. Autorka ponad 300 publikacji z tego zakresu oraz ponad 300 ekspertyz dla przemysłu. W latach 2011 – 2013 była pierwszym krajowym konsultantem w dziedzinie zdrowia środowiskowego . Jestem członkiem Komisji do spraw zagrożeń środowiskowych Rady Sanitarno-Epidemiologicznej, oraz członkiem Komisji Ergonomii Wieku Podeszłego PAN oraz ekspertem Komisji Zdrowia Środowiskowego oraz Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego.
Hobby: wędrówki (najlepiej z dala od tłoku) i spływy kajakowe.
.
Pracuje w Zakładzie Zdrowia środowiskowego i Medycyny Pracy Uniwersytetu Medycznego im Piastów Śląskich we Wrocławiu, przewodnicząca Polskiego Towarzystwa Medycyny Środowiskowej,
Pierwsza praca w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Pracowni Ochrony Powietrza, potem ponad 40 lat w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu ( do 2018 r) od ponad 20 lat jako nauczyciel akademicki Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Realizatorka grantów europejskich i krajowych z zakresu zdrowia środowiskowego i medycyny pracy. Autorka ponad 300 publikacji z tego zakresu oraz ponad 300 ekspertyz dla przemysłu. W latach 2011 – 2013 była pierwszym krajowym konsultantem w dziedzinie zdrowia środowiskowego . Jestem członkiem Komisji do spraw zagrożeń środowiskowych Rady Sanitarno-Epidemiologicznej, oraz członkiem Komisji Ergonomii Wieku Podeszłego PAN oraz ekspertem Komisji Zdrowia Środowiskowego oraz Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego.
Hobby: wędrówki (najlepiej z dala od tłoku) i spływy kajakowe.
.
Jest kierownikiem Zakładu Dynamiki Morza i przewodniczącym Rady Naukowej w Instytucie Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie oraz redaktorem naczelnym czasopisma naukowego Oceanologia.
Jako naukowiec pracował w Niemczech, w Kalifornii i na morzach, w licznych rejsach badawczych. Od ponad 30 lat bierze udział w badaniu różnych zjawisk z pogranicza atmosfery i morza: aerozoli, zdalnych metod wykrywania zanieczyszczeń, wymianą gazową przez powierzchnię morza itp., a od 15 lat sprawę, także wieloma aspektami nauki o klimacie. Prowadzi wykłady o roli oceanów w klimacie naszej planety ale też popularyzuje w Polsce wyniki klimatycznych badań naukowych.
Szczególnie stara się zwracać uwagę na ciągle niedoceniane w Polsce projekcje wzrostu poziomu morza i konieczność jak najszybszych działań związanych z ochroną terenów nadmorskich, w tym miast portowych takich jak Gdańsk gdzie mieszka. Był niedawno wiodącym autorem komunikatu na temat poziomo morza ogłoszonego przez Zespół do Spraw Kryzysu Klimatycznego przy Prezesie PAN, którego jest wice-przewodniczącym.
Co go motywuje? To aby zostawić planetę, a w szczególności morza następnym pokoleniom w stanie jeśli nie dobrym (na to może być za późno) to przynajmniej nie katastrofalnym.
.
Jest kierownikiem Zakładu Dynamiki Morza i przewodniczącym Rady Naukowej w Instytucie Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie oraz redaktorem naczelnym czasopisma naukowego Oceanologia.
Jako naukowiec pracował w Niemczech, w Kalifornii i na morzach, w licznych rejsach badawczych. Od ponad 30 lat bierze udział w badaniu różnych zjawisk z pogranicza atmosfery i morza: aerozoli, zdalnych metod wykrywania zanieczyszczeń, wymianą gazową przez powierzchnię morza itp., a od 15 lat sprawę, także wieloma aspektami nauki o klimacie. Prowadzi wykłady o roli oceanów w klimacie naszej planety ale też popularyzuje w Polsce wyniki klimatycznych badań naukowych.
Szczególnie stara się zwracać uwagę na ciągle niedoceniane w Polsce projekcje wzrostu poziomu morza i konieczność jak najszybszych działań związanych z ochroną terenów nadmorskich, w tym miast portowych takich jak Gdańsk gdzie mieszka. Był niedawno wiodącym autorem komunikatu na temat poziomo morza ogłoszonego przez Zespół do Spraw Kryzysu Klimatycznego przy Prezesie PAN, którego jest wice-przewodniczącym.
Co go motywuje? To aby zostawić planetę, a w szczególności morza następnym pokoleniom w stanie jeśli nie dobrym (na to może być za późno) to przynajmniej nie katastrofalnym.
.
Analityk megatrendów, ekspert i dziennikarz zajmujący się powiązaniami w obszarach gospodarka-energia-zasoby-środowisko.
Autor bestsellerów „Świat na rozdrożu”, „Rewolucja energetyczna. Ale po co?” i „Nauka o klimacie”. Redaktor naczelny portali naukaoklimacie.pl i ziemianarozdrozu.pl. Laureat głównej nagrody „Dziennikarze dla klimatu 2015”, „Economicus 2016” za najlepszą książkę szerzącą wiedzę ekonomiczną oraz „Promotor Energetyki Odnawialnej 2016”. Wraz z zespołem redakcji „Nauka o klimacie” laureat przyznawanej przez MNiSW oraz PAP nagrody „Popularyzator Nauki 2017”.
Przewodniczący Komitetu Monitorującego projektów z zakresu Europejskiego Zielonego Ładu w Narodowym Centrum Badań i Rozwoju.
.
Analityk megatrendów, ekspert i dziennikarz zajmujący się powiązaniami w obszarach gospodarka-energia-zasoby-środowisko.
Autor bestsellerów „Świat na rozdrożu”, „Rewolucja energetyczna. Ale po co?” i „Nauka o klimacie”. Redaktor naczelny portali naukaoklimacie.pl i ziemianarozdrozu.pl. Laureat głównej nagrody „Dziennikarze dla klimatu 2015”, „Economicus 2016” za najlepszą książkę szerzącą wiedzę ekonomiczną oraz „Promotor Energetyki Odnawialnej 2016”. Wraz z zespołem redakcji „Nauka o klimacie” laureat przyznawanej przez MNiSW oraz PAP nagrody „Popularyzator Nauki 2017”.
Przewodniczący Komitetu Monitorującego projektów z zakresu Europejskiego Zielonego Ładu w Narodowym Centrum Badań i Rozwoju.
.
Z wykształcenia biolog morza, doktor Nauk o Ziemi, badaczka i pasjonatka rejonów polarnych oraz propagatorka wiedzy przyrodniczej wśród dzieci i młodzieży.
Absolwentka Oceanografii, Wydziału Oceanografii i Geografii Uniwersytetu Gdańskiego. Pracowała w Zakładzie Biologii Antarktyki PAN, prowadząc projekty naukowe dotyczące wpływu zmian klimatu na morskie organizmy. Wzięła udział w 4 wyprawach na Polską Stację Antaktyczną im. Arctowskiego oraz w wyprawie na Spitsbergen (Rosyjska Stacja Badawcza w Barentsburgu). Była pierwszą Polką prowadzącą badania podwodne w obu rejonach polarnych.
Dr Potocka przez 2 lata pracowała na Uniwersytecie w Maine (USA), odbyła tam staż podoktorski w Lobster Institute oraz współpracowała z Climate Change Institute w tematyce wpływu zmian klimatu na biologię i fizjologię homarów amerykańskich. Po powrocie do ZBA PAN, oprócz pracy badawczej zajmowała się ochroną przyrody w Antarktyce, prowadząc szkolenia m.in. dla nowych uczestników wypraw antarktycznych oraz przeprowadzając oceny wpływu na środowisko projektów prowadzonych przez Polaków w Antarktyce. Przez 2 lata była reprezentantem Polski w Committee for Environmental Protection, ciele doradczym ATCM (Antarctic Treaty Consultative Meeting) oraz była konsultantem naukowym przedstawicieli MSZ.
Od 2019 roku współpracuje z organizacją pozarządową, Marine Stewardship Council (https://www.msc.org/pl) zajmującą się ochroną żywych zasobów mórz i oceanów. Wspólnie z polskim zespołem MSC współpracuje z rybakami, przetwórcami i sprzedawcami w tematach zrównoważonego rybołówstwa i pozyskiwania ryb i owoców morza ze zrównoważonych źródeł.
W 2021r dr Potocka została powołana do Rady Klimatycznej przy UN Global Compact Poland.
.
Z wykształcenia biolog morza, doktor Nauk o Ziemi, badaczka i pasjonatka rejonów polarnych oraz propagatorka wiedzy przyrodniczej wśród dzieci i młodzieży.
Absolwentka Oceanografii, Wydziału Oceanografii i Geografii Uniwersytetu Gdańskiego. Pracowała w Zakładzie Biologii Antarktyki PAN, prowadząc projekty naukowe dotyczące wpływu zmian klimatu na morskie organizmy. Wzięła udział w 4 wyprawach na Polską Stację Antaktyczną im. Arctowskiego oraz w wyprawie na Spitsbergen (Rosyjska Stacja Badawcza w Barentsburgu). Była pierwszą Polką prowadzącą badania podwodne w obu rejonach polarnych.
Dr Potocka przez 2 lata pracowała na Uniwersytecie w Maine (USA), odbyła tam staż podoktorski w Lobster Institute oraz współpracowała z Climate Change Institute w tematyce wpływu zmian klimatu na biologię i fizjologię homarów amerykańskich. Po powrocie do ZBA PAN, oprócz pracy badawczej zajmowała się ochroną przyrody w Antarktyce, prowadząc szkolenia m.in. dla nowych uczestników wypraw antarktycznych oraz przeprowadzając oceny wpływu na środowisko projektów prowadzonych przez Polaków w Antarktyce. Przez 2 lata była reprezentantem Polski w Committee for Environmental Protection, ciele doradczym ATCM (Antarctic Treaty Consultative Meeting) oraz była konsultantem naukowym przedstawicieli MSZ.
Od 2019 roku współpracuje z organizacją pozarządową, Marine Stewardship Council (https://www.msc.org/pl) zajmującą się ochroną żywych zasobów mórz i oceanów. Wspólnie z polskim zespołem MSC współpracuje z rybakami, przetwórcami i sprzedawcami w tematach zrównoważonego rybołówstwa i pozyskiwania ryb i owoców morza ze zrównoważonych źródeł.
W 2021r dr Potocka została powołana do Rady Klimatycznej przy UN Global Compact Poland.
.
Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UAM w Poznaniu – stosunki międzynarodowe (europeistyka). Obecnie: kierownik Katedry Transportu i Logistyki na Wydziale Nawigacyjnym Uniwersytetu Morskiego w Gdyni, członek-sekretarz Rady Uczelni UMG na kadencję 2021-2024, pełnomocnik rektora UMG ds. IAMU (International Association of Maritime Universities).
Jego zainteresowania koncentrują się wokół współczesnych wyzwań cywilizacyjnych, w szczególności: paradygmatu rozwoju trwałego i zrównoważonego, jakości życia, innowacyjności, integracji europejskiej, rozwoju lokalnego i regionalnego, koncepcji smart city oraz równoważenia mobilności.
Jest autorem ponad 130 publikacji krajowych i zagranicznych oraz kilku ekspertyz na rzecz instytucji rządowych i samorządowych dotyczących tej problematyki. Odbył staże naukowe w Laboratoire d’Economie des Transports/Institut des Sciences de l’Homme, CNRS, l’Université Lyon 2 oraz w Cergy Paris University we Francji, gdzie prowadzi również zajęcia jako visiting profesor.
Jest również członkiem krajowych i międzynarodowych organizacji, jak np. Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, czy też ERSA – European Regional Science Association. Ekspert w projektach unijnych: TRANSFORuM Transport 2050 oraz CIVITAS DYN@MO (DYNamic citizens @ctive for sustainable Mobility) w VII Programie Ramowym UE, w ramach którego współtworzył Plan Zrównoważonej Mobilności Miejskiej – SUMP (Sustainable Urban Mobility Plan) dla Gdyni.
Recenzent, sekretarz i członek w siedmiu komisjach habilitacyjnych oraz recenzent w dziewięciu przewodach doktorskich, a także członek rad naukowych i recenzent w czasopismach krajowych i międzynarodowych.
.
Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UAM w Poznaniu – stosunki międzynarodowe (europeistyka). Obecnie: kierownik Katedry Transportu i Logistyki na Wydziale Nawigacyjnym Uniwersytetu Morskiego w Gdyni, członek-sekretarz Rady Uczelni UMG na kadencję 2021-2024, pełnomocnik rektora UMG ds. IAMU (International Association of Maritime Universities).
Jego zainteresowania koncentrują się wokół współczesnych wyzwań cywilizacyjnych, w szczególności: paradygmatu rozwoju trwałego i zrównoważonego, jakości życia, innowacyjności, integracji europejskiej, rozwoju lokalnego i regionalnego, koncepcji smart city oraz równoważenia mobilności.
Jest autorem ponad 130 publikacji krajowych i zagranicznych oraz kilku ekspertyz na rzecz instytucji rządowych i samorządowych dotyczących tej problematyki. Odbył staże naukowe w Laboratoire d’Economie des Transports/Institut des Sciences de l’Homme, CNRS, l’Université Lyon 2 oraz w Cergy Paris University we Francji, gdzie prowadzi również zajęcia jako visiting profesor.
Jest również członkiem krajowych i międzynarodowych organizacji, jak np. Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, czy też ERSA – European Regional Science Association. Ekspert w projektach unijnych: TRANSFORuM Transport 2050 oraz CIVITAS DYN@MO (DYNamic citizens @ctive for sustainable Mobility) w VII Programie Ramowym UE, w ramach którego współtworzył Plan Zrównoważonej Mobilności Miejskiej – SUMP (Sustainable Urban Mobility Plan) dla Gdyni.
Recenzent, sekretarz i członek w siedmiu komisjach habilitacyjnych oraz recenzent w dziewięciu przewodach doktorskich, a także członek rad naukowych i recenzent w czasopismach krajowych i międzynarodowych.
.
Fizyk atmosfery, ekspert ds. zmian klimatu związany z branżą konsultingową. Swoje badania naukowe realizowała we współpracy z m.in. Uniwersytetem Kalifornijskim w San Diego, Laboratorium Badawczym Marynarki Wojennej. Uczestniczyła i organizowała eksperymenty naukowe, m.in. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Kalifornii, na Krecie.
.
Fizyk atmosfery, ekspert ds. zmian klimatu związany z branżą konsultingową. Swoje badania naukowe realizowała we współpracy z m.in. Uniwersytetem Kalifornijskim w San Diego, Laboratorium Badawczym Marynarki Wojennej. Uczestniczyła i organizowała eksperymenty naukowe, m.in. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Kalifornii, na Krecie.
.
Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu Katedra Finansów Przedsiębiorstw i Finansów Publicznych
Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu Katedra Finansów Przedsiębiorstw i Finansów Publicznych
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, Wydział Rolnictwa i Biologii
.
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, Wydział Rolnictwa i Biologii
.
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
.
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
.
Profesor nauk biologicznych, Wydział Nauk Przyrodniczych, Uniwersytet Śląski w Katowicach, ekolog, akarolog (zajmuje się ekologią i systematyką roztoczy Oribatida). Etyk śro-dowiskowy, edukator ekologiczny, działacz na rzecz ochrony przyrody; aktywista klimatyczny, lider Climate Reality (fundacja wiceprezydenta Al Gore’a). „Ethic expert” w Komisji Europejskiej w Brukseli (program HORIZON 2020), członek komisji ds. GMO i GMM przy Ministrze Środowiska (2014-2019), stały współpracownik miesięcznika „AURA. Ochrona środowiska” i miesięcznika „Dzikie Życie”. Członek Rad Naukowych „Diversity” (MDPI journals), „Acarologia (France), „Journal of Pollution Effects and Con-trol” (OMICS Publishing Group, USA), „AURA. Ochrona środowiska”, „Polish Journal for Sustainable Development”, Śląskiego Ogrodu Botanicznego w Mikołowie, Fundacji INSTRAT – Fundacja Inicjatyw Strategicznych, Koalicji Klimatycznej. Współorganizator Festiwalu Kultury Ekologicznej „Zielono Mi” (2007-2014), organizator i współprowadzący spotkania Klubu Myśli Ekologicznej (od 2012). Autor licz-nych wykładów, warsztatów, kursów na macierzystej Uczelni, innych uczelniach w kraju i zagranicą, dla różnych instytucji. Współpracuje z mediami lokalnymi, krajowymi i zagranicznymi w charakterze eks-perta w zakresie ekologii i ochrony środowiska, kryzysu klimatycznego, popularyzatora nauki.
Przedstawiając się podkreśla, że jest Ziemianinem, reprezentantem ssaków łożyskowych, jednym z mi-lionów gatunków zamieszkujących wspaniałą Ziemię, szczyci się tytułem największego humanisty wśród przyrodoznawców, przyznanym przez ICBEH UŚ.
.
Profesor nauk biologicznych, Wydział Nauk Przyrodniczych, Uniwersytet Śląski w Katowicach, ekolog, akarolog (zajmuje się ekologią i systematyką roztoczy Oribatida). Etyk śro-dowiskowy, edukator ekologiczny, działacz na rzecz ochrony przyrody; aktywista klimatyczny, lider Climate Reality (fundacja wiceprezydenta Al Gore’a). „Ethic expert” w Komisji Europejskiej w Brukseli (program HORIZON 2020), członek komisji ds. GMO i GMM przy Ministrze Środowiska (2014-2019), stały współpracownik miesięcznika „AURA. Ochrona środowiska” i miesięcznika „Dzikie Życie”. Członek Rad Naukowych „Diversity” (MDPI journals), „Acarologia (France), „Journal of Pollution Effects and Con-trol” (OMICS Publishing Group, USA), „AURA. Ochrona środowiska”, „Polish Journal for Sustainable Development”, Śląskiego Ogrodu Botanicznego w Mikołowie, Fundacji INSTRAT – Fundacja Inicjatyw Strategicznych, Koalicji Klimatycznej. Współorganizator Festiwalu Kultury Ekologicznej „Zielono Mi” (2007-2014), organizator i współprowadzący spotkania Klubu Myśli Ekologicznej (od 2012). Autor licz-nych wykładów, warsztatów, kursów na macierzystej Uczelni, innych uczelniach w kraju i zagranicą, dla różnych instytucji. Współpracuje z mediami lokalnymi, krajowymi i zagranicznymi w charakterze eks-perta w zakresie ekologii i ochrony środowiska, kryzysu klimatycznego, popularyzatora nauki.
Przedstawiając się podkreśla, że jest Ziemianinem, reprezentantem ssaków łożyskowych, jednym z mi-lionów gatunków zamieszkujących wspaniałą Ziemię, szczyci się tytułem największego humanisty wśród przyrodoznawców, przyznanym przez ICBEH UŚ.
.
Ukończył studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczo-Hutniczej, oraz podyplomowe z ekonomiki energetyki w Scuola Superiore Enrico Mattei w Mediolanie. Pracuje jako profesor na AGH, Wydział Energetyki i Paliw (Dziekan w latach 2012 – 2020), Katedra Zrównoważonego Rozwoju Energetycznego, w przeszłości w PAN i EC Joint Research Centre Institute for Prospective Tehchnological Studies w Sewilli.
Prace naukowe dotyczą analiz ekonomicznych i perspektyw systemów paliwowo – energetycznych dla zmieniających się scenariuszy ich funkcjonowania. Wykorzystuje metody matematyczne, zwłaszcza modelowania, opracował kilka modeli dla restrukturyzacji górnictwa, rozwoju wytwarzania energii elektrycznej, ciepłownictwa i ogrzewnictwa, brał udział w pracach nad globalnym modelem energetycznym POLES oraz modułem rafinerii do tego modelu. Poza pracami badawczymi kierował opracowaniami dla przedsiębiorstw komercyjnych.
.
Ukończył studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczo-Hutniczej, oraz podyplomowe z ekonomiki energetyki w Scuola Superiore Enrico Mattei w Mediolanie. Pracuje jako profesor na AGH, Wydział Energetyki i Paliw (Dziekan w latach 2012 – 2020), Katedra Zrównoważonego Rozwoju Energetycznego, w przeszłości w PAN i EC Joint Research Centre Institute for Prospective Tehchnological Studies w Sewilli.
Prace naukowe dotyczą analiz ekonomicznych i perspektyw systemów paliwowo – energetycznych dla zmieniających się scenariuszy ich funkcjonowania. Wykorzystuje metody matematyczne, zwłaszcza modelowania, opracował kilka modeli dla restrukturyzacji górnictwa, rozwoju wytwarzania energii elektrycznej, ciepłownictwa i ogrzewnictwa, brał udział w pracach nad globalnym modelem energetycznym POLES oraz modułem rafinerii do tego modelu. Poza pracami badawczymi kierował opracowaniami dla przedsiębiorstw komercyjnych.
.
Politolog i socjolog, doktor habilitowany nauk o polityce i administracji (2019 – Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego), obecnie zatrudniony w Instytucie Nauk Socjologicznych i Pedagogiki Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (pracownik Katedra Socjologii od 2009 roku).
W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się: polityki publiczne, socjologia środowiskowa, polityka ochrony środowiska, najnowsza społeczno-polityczna historia Polski. Współwykonawca badań dotyczących stosunku rolników w Polsce do zmian klimatu oraz stosunku partii politycznych do problematyki ochrony klimatu i środowiska.
.
Politolog i socjolog, doktor habilitowany nauk o polityce i administracji (2019 – Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego), obecnie zatrudniony w Instytucie Nauk Socjologicznych i Pedagogiki Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (pracownik Katedra Socjologii od 2009 roku).
W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się: polityki publiczne, socjologia środowiskowa, polityka ochrony środowiska, najnowsza społeczno-polityczna historia Polski. Współwykonawca badań dotyczących stosunku rolników w Polsce do zmian klimatu oraz stosunku partii politycznych do problematyki ochrony klimatu i środowiska.
.
Doktor nauk biologicznych ze specjalizacją ekohydrologia. Absolwent kierunku ochrona środowiska na Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego ze specjalizacją ekologia i ochrona wód. W pracy naukowej zajmuje się zagadnieniami związanymi z jakością wód powierzchniowych, ze szczególnym uwzględnieniem procesu eutrofizacji i zakwitów sinic, oraz rozwijaniem metod je ograniczających. Aktualnie zajmuje się badaniami wpływu zasolenia na ekosystemy wodne.
Członek Regionalnej Rady Ochrony Przyrody przy Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Łodzi. Ekspert oceniający wnioski w NCBiR. Członek zespołów przygotowujących opracowania dotyczące przeciwdziałania suszy oraz planów gospodarowania wodami dla całych dorzeczy w Polsce.
Od 2017 roku popularyzuje wiedzę o zasobach wody na blogu Świat Wody. Współautor wystawy “Przeciek” we wrocławskim Hydropolis, konsultant merytoryczny strony “Co z tą wodą” (www.coztawoda.pl). Współautor opracowania „Woda” dla Caritas Laudato Si. Prezes fundacji Ambitna Polska.
Autor licznych wystąpień edukacyjnych dla stowarzyszeń i fundacji. Ekspert komentujący bieżące wydarzenia dla stacji telewizyjnych, radiowych, gazet tradycyjnych i internetowych.
.
Doktor nauk biologicznych ze specjalizacją ekohydrologia. Absolwent kierunku ochrona środowiska na Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego ze specjalizacją ekologia i ochrona wód. W pracy naukowej zajmuje się zagadnieniami związanymi z jakością wód powierzchniowych, ze szczególnym uwzględnieniem procesu eutrofizacji i zakwitów sinic, oraz rozwijaniem metod je ograniczających. Aktualnie zajmuje się badaniami wpływu zasolenia na ekosystemy wodne.
Członek Regionalnej Rady Ochrony Przyrody przy Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Łodzi. Ekspert oceniający wnioski w NCBiR. Członek zespołów przygotowujących opracowania dotyczące przeciwdziałania suszy oraz planów gospodarowania wodami dla całych dorzeczy w Polsce.
Od 2017 roku popularyzuje wiedzę o zasobach wody na blogu Świat Wody. Współautor wystawy “Przeciek” we wrocławskim Hydropolis, konsultant merytoryczny strony “Co z tą wodą” (www.coztawoda.pl). Współautor opracowania „Woda” dla Caritas Laudato Si. Prezes fundacji Ambitna Polska.
Autor licznych wystąpień edukacyjnych dla stowarzyszeń i fundacji. Ekspert komentujący bieżące wydarzenia dla stacji telewizyjnych, radiowych, gazet tradycyjnych i internetowych.
.
Klimatolog, profesor tytularny Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kierownik Zakładu Klimatologii UJ, również ekspert w IMGW-PIB, były dyrektor Oddziału IMGW w Krakowie oraz profesor Uniwersytetu Śląskiego. Naukowo zajmuje się zmianami i zmiennością klimatu ze szczególnym uwzględnieniem zjawisk ekstremalnych. Prowadzi badania w zakresie meteorologii i klimatologii synoptycznej wykorzystując dane standardowe, modelowe i teledetekcyjne a także techniki GIS. Specjalizuje się w zagadnieniach cyrkulacji atmosfery w różnych skalach przestrzennych. Był kierownikiem lub wykonawcą kilkudziesięciu projektów krajowych i międzynarodowych oraz stypendystą kilku fundacji, w tym m.in. Fulbrighta. Członek Rady Doskonałości Naukowej I kadencji, promotor ok. 120 magistrantów i 10 doktorantów.
.
Klimatolog, profesor tytularny Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kierownik Zakładu Klimatologii UJ, również ekspert w IMGW-PIB, były dyrektor Oddziału IMGW w Krakowie oraz profesor Uniwersytetu Śląskiego. Naukowo zajmuje się zmianami i zmiennością klimatu ze szczególnym uwzględnieniem zjawisk ekstremalnych. Prowadzi badania w zakresie meteorologii i klimatologii synoptycznej wykorzystując dane standardowe, modelowe i teledetekcyjne a także techniki GIS. Specjalizuje się w zagadnieniach cyrkulacji atmosfery w różnych skalach przestrzennych. Był kierownikiem lub wykonawcą kilkudziesięciu projektów krajowych i międzynarodowych oraz stypendystą kilku fundacji, w tym m.in. Fulbrighta. Członek Rady Doskonałości Naukowej I kadencji, promotor ok. 120 magistrantów i 10 doktorantów.
.
Absolwent pierwszego rocznika oceanografii na Uniwersytecie Gdańskim w 1979r, pracował do 1984r na Stacji Morskiej UG w Helu, potem w Instytucie Geofizyki PAN, a od 1985r do dziś w Instytucie Oceanologii PAN w Sopocie, od 2018r jako dyrektor.
Ekolog morza, spędził ponad 50 miesięcy na ekspedycjach polarnych i morskich w Rosji, Kanadzie, na Grenlandii i Spitsbergenie, dwukrotnie zimował na Stacji Polarnej w Hornsundzie (1981/82 oraz 84/85 jako kierownik wyprawy).
Autor ponad 130 artykułów w międzynarodowych czasopismach naukowych, cytowanych ponad 4500 razy, członek komitetów Badań Morza i Badań Polarnych PAN.
Naukowe zainteresowania to różnorodność biologiczna i zmiana klimatu oraz relacje Człowiek- Przyroda.
Żonaty, dwoje dzieci, wnuczka, hobby to historia wypraw badawczych, canoeing i tradycyjne łucznictwo.
.
Absolwent pierwszego rocznika oceanografii na Uniwersytecie Gdańskim w 1979r, pracował do 1984r na Stacji Morskiej UG w Helu, potem w Instytucie Geofizyki PAN, a od 1985r do dziś w Instytucie Oceanologii PAN w Sopocie, od 2018r jako dyrektor.
Ekolog morza, spędził ponad 50 miesięcy na ekspedycjach polarnych i morskich w Rosji, Kanadzie, na Grenlandii i Spitsbergenie, dwukrotnie zimował na Stacji Polarnej w Hornsundzie (1981/82 oraz 84/85 jako kierownik wyprawy).
Autor ponad 130 artykułów w międzynarodowych czasopismach naukowych, cytowanych ponad 4500 razy, członek komitetów Badań Morza i Badań Polarnych PAN.
Naukowe zainteresowania to różnorodność biologiczna i zmiana klimatu oraz relacje Człowiek- Przyroda.
Żonaty, dwoje dzieci, wnuczka, hobby to historia wypraw badawczych, canoeing i tradycyjne łucznictwo.
.
Autor prowadzący Szóstego Raportu IPCC.
Dyrektor Warszawskiego Ośrodka Ekonomii Ekologicznej na Uniwersytecie Warszawskim, adiunkt na Wydziale Nauk Ekonomicznych UW, ekspert w zespole modelowania Climate-CAKE w Krajowym Ośrodku Bilansowania i Zarządzania Emisjami oraz konsultant Banku Światowego w zespole modelowania makroekonomicznego.
Autor publikacji naukowych, w tym artykułów w Energy Economics, Energy Policy i Environmental Innovation and Societal Transition. Absolwent London School of Economics (BSc Economics), University of Cambridge (MPhil) oraz European University Institute (PhD).
.
Autor prowadzący Szóstego Raportu IPCC.
Dyrektor Warszawskiego Ośrodka Ekonomii Ekologicznej na Uniwersytecie Warszawskim, adiunkt na Wydziale Nauk Ekonomicznych UW, ekspert w zespole modelowania Climate-CAKE w Krajowym Ośrodku Bilansowania i Zarządzania Emisjami oraz konsultant Banku Światowego w zespole modelowania makroekonomicznego.
Autor publikacji naukowych, w tym artykułów w Energy Economics, Energy Policy i Environmental Innovation and Societal Transition. Absolwent London School of Economics (BSc Economics), University of Cambridge (MPhil) oraz European University Institute (PhD).
.
Kierownik Katedry Technologii Środowiska oraz Zespołu Fotokatalizy na Wydziale Chemii Uniwersytetu Gdańskiego Badania w zakresie fotokatalizy heterogenicznej prowadzi od ponad 20 lat, kierując zespołami najpierw na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej a od roku 2012 na Uniwersytecie Gdańskim. Badania prowadzone w Zespole Zaleskiej-Medynskiej są ukierunkowane na korelację właściwości powierzchniowych nowych nanomateriałów z ich metodą preparatyki oraz fotoaktywnością, wyjaśnienie mechanizmów reakcji fotokatalitycznych a także na projektowanie i testowanie prototypowych urządzeń wykorzystujących reakcje fotokatalityczne (w tym urządzenia do oczyszczania, dezodoryzacji i dezynfekcji powietrza). W ostatnich latach w prowadzonych badaniach łączy chemię eksperymentalną z obliczenia teoretycznymi, co pozwala przewidywać struktury nowych nanomateriałów a także wyjaśniać oddziaływania pomiędzy powierzchnią materiałów półprzewodnikowych a reagentami. Od 2020 Dyrektor Związku Uczelni w Gdańsku im. Daniela Fahrenheita.
Jest współautorem 1 książki dotyczącej fotokatalizy heterogenicznej (Metal Oxide-Based Photocatalysis: Fundamentals and Prospects for Application, 2018, Elsevier), ponad 180 oryginalnych i przeglądowych prac naukowych w czasopismach z tzw. listy filadelfijskiej, 16 rozdziałów w książkach, 12 patentów, 18 zgłoszeń patentowych oraz ponad 290 komunikatów prezentowanych na konferencjach krajowych i międzynarodowych. Odbyła staże zagraniczne w wiodących jednostkach badawczych, m.in.: California Institute of Technology (USA), University of California at Berkeley (USA), Stanford University (USA), Hokkaido University (Japonia), Weizmann Institute (Izrael). Była wyróżniona nagrodami Rektora PG oraz UG (14) za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne. Współtwórca prototypów urządzeń do fotokatalitycznego oczyszczania powietrza nagrodzonych złotymi medalami na międzynarodowych targach wynalazczości (Paryż, Bruksela, Bangkok, Kuala Lumpur). Laureatka Polskiej Nagrody Inteligentnego Rozwoju w kategorii Naukowiec Przyszłości 2020 oraz nagrody specjalnej im. Prof. Bolesława Mazurkiewicz Primum Cooperatio, przyznawanej przez Pracodawców Pomorza (2022). Współpracuje z otoczeniem gospodarczym w zakresie zastosowania nanomateriałów o właściwościach bakterio- i grzybobójczych oraz fotokatalitycznych. Kierowała projektami badawczo-rozwojowymi finansowanymi przez MNiSW (5), NCN (5), NCBiR (3), Fundusze Norweskie (2) oraz WFOŚ (2). Wypromowała 16 doktorów. Współzałożyciel startupu Nanosci, zajmującego się komercjalizacją urządzeń do oczyszczania powietrza. Laureatka III miejsce w 12. edycji Rankingu 50 Najbardziej Kreatywnych Ludzi w Biznesie.
Główne zainteresowania naukowe to: technologia chemiczna, technologie remediacji środowiska, procesy i urządzenia do oczyszczania wód, ścieków oraz powietrza, nanomateriały, materiały funkcjonalne, fotokataliza heterogeniczna, toksyczność nanomateriałów, kropki kwantowe, nanomateriały półprzewodnikowe oraz metaliczne.
.
Kierownik Katedry Technologii Środowiska oraz Zespołu Fotokatalizy na Wydziale Chemii Uniwersytetu Gdańskiego Badania w zakresie fotokatalizy heterogenicznej prowadzi od ponad 20 lat, kierując zespołami najpierw na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej a od roku 2012 na Uniwersytecie Gdańskim. Badania prowadzone w Zespole Zaleskiej-Medynskiej są ukierunkowane na korelację właściwości powierzchniowych nowych nanomateriałów z ich metodą preparatyki oraz fotoaktywnością, wyjaśnienie mechanizmów reakcji fotokatalitycznych a także na projektowanie i testowanie prototypowych urządzeń wykorzystujących reakcje fotokatalityczne (w tym urządzenia do oczyszczania, dezodoryzacji i dezynfekcji powietrza). W ostatnich latach w prowadzonych badaniach łączy chemię eksperymentalną z obliczenia teoretycznymi, co pozwala przewidywać struktury nowych nanomateriałów a także wyjaśniać oddziaływania pomiędzy powierzchnią materiałów półprzewodnikowych a reagentami. Od 2020 Dyrektor Związku Uczelni w Gdańsku im. Daniela Fahrenheita.
Jest współautorem 1 książki dotyczącej fotokatalizy heterogenicznej (Metal Oxide-Based Photocatalysis: Fundamentals and Prospects for Application, 2018, Elsevier), ponad 180 oryginalnych i przeglądowych prac naukowych w czasopismach z tzw. listy filadelfijskiej, 16 rozdziałów w książkach, 12 patentów, 18 zgłoszeń patentowych oraz ponad 290 komunikatów prezentowanych na konferencjach krajowych i międzynarodowych. Odbyła staże zagraniczne w wiodących jednostkach badawczych, m.in.: California Institute of Technology (USA), University of California at Berkeley (USA), Stanford University (USA), Hokkaido University (Japonia), Weizmann Institute (Izrael). Była wyróżniona nagrodami Rektora PG oraz UG (14) za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne. Współtwórca prototypów urządzeń do fotokatalitycznego oczyszczania powietrza nagrodzonych złotymi medalami na międzynarodowych targach wynalazczości (Paryż, Bruksela, Bangkok, Kuala Lumpur). Laureatka Polskiej Nagrody Inteligentnego Rozwoju w kategorii Naukowiec Przyszłości 2020 oraz nagrody specjalnej im. Prof. Bolesława Mazurkiewicz Primum Cooperatio, przyznawanej przez Pracodawców Pomorza (2022). Współpracuje z otoczeniem gospodarczym w zakresie zastosowania nanomateriałów o właściwościach bakterio- i grzybobójczych oraz fotokatalitycznych. Kierowała projektami badawczo-rozwojowymi finansowanymi przez MNiSW (5), NCN (5), NCBiR (3), Fundusze Norweskie (2) oraz WFOŚ (2). Wypromowała 16 doktorów. Współzałożyciel startupu Nanosci, zajmującego się komercjalizacją urządzeń do oczyszczania powietrza. Laureatka III miejsce w 12. edycji Rankingu 50 Najbardziej Kreatywnych Ludzi w Biznesie.
Główne zainteresowania naukowe to: technologia chemiczna, technologie remediacji środowiska, procesy i urządzenia do oczyszczania wód, ścieków oraz powietrza, nanomateriały, materiały funkcjonalne, fotokataliza heterogeniczna, toksyczność nanomateriałów, kropki kwantowe, nanomateriały półprzewodnikowe oraz metaliczne.
.
Architektka, wykładowczyni akademicka, naukowczyni, profesorka Politechniki Gdańskiej. Pracuje na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej w Katedrze Projektowania Środowiskowego, wcześniej pracowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jest współtwórczynią programu i wykładowczynią na studiach podyplomowych Architektura i Budownictwo Proekologiczne na Politechnice Gdańskiej.
Autorka licznych publikacji naukowych i popularnonaukowych związanych z problematyką architektury proekologicznej, w tym w szczególności jej związków ze zjawiskami mikroklimatycznymi w środowisku miejskim (w tym książek „Współczesna architektura proekologiczna”, „Łączenie tradycyjnych i zaawansowanych technologii w architekturze proekologicznej”, „Kształtowanie przestrzenne architektury ekologicznej w strukturze miasta”).
Brała udział w polskich i międzynarodowych interdyscyplinarnych projektach badawczych związanych z zagadnieniami zrównoważonego rozwoju i jakości klimatu. Tematyka ta jest także głównym motywem jej pracy dydaktycznej, a wykonywane pod jej kierunkiem prace były nagradzane w konkursach polskich i zagranicznych.
Jest także czynną zawodowo architektką współpracującą z różnymi zespołami projektowymi. Ponadto jest członkinią Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej miasta Gdyni, Gdańskiej Rady Architektury oraz Rady Centrum Naukowego Eco-Tech Politechniki Gdańskiej.
.
Architektka, wykładowczyni akademicka, naukowczyni, profesorka Politechniki Gdańskiej. Pracuje na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej w Katedrze Projektowania Środowiskowego, wcześniej pracowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jest współtwórczynią programu i wykładowczynią na studiach podyplomowych Architektura i Budownictwo Proekologiczne na Politechnice Gdańskiej.
Autorka licznych publikacji naukowych i popularnonaukowych związanych z problematyką architektury proekologicznej, w tym w szczególności jej związków ze zjawiskami mikroklimatycznymi w środowisku miejskim (w tym książek „Współczesna architektura proekologiczna”, „Łączenie tradycyjnych i zaawansowanych technologii w architekturze proekologicznej”, „Kształtowanie przestrzenne architektury ekologicznej w strukturze miasta”).
Brała udział w polskich i międzynarodowych interdyscyplinarnych projektach badawczych związanych z zagadnieniami zrównoważonego rozwoju i jakości klimatu. Tematyka ta jest także głównym motywem jej pracy dydaktycznej, a wykonywane pod jej kierunkiem prace były nagradzane w konkursach polskich i zagranicznych.
Jest także czynną zawodowo architektką współpracującą z różnymi zespołami projektowymi. Ponadto jest członkinią Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej miasta Gdyni, Gdańskiej Rady Architektury oraz Rady Centrum Naukowego Eco-Tech Politechniki Gdańskiej.
.
Jest liderem zespołu Badania i edukacji w zakresie klimatu i oceanów w Instytucie Oceanologii Polskiej Akademii Nauk (IO PAN) w Sopocie, gdzie zajmuje stanowisko profesora. Tymon Zieliński jest aktywnym badaczem, współautorem 100 recenzowanych artykułów naukowych oraz blisko 200 wystąpień konferencyjnych.
W latach 2016-2020, Tymon Zieliński był członkiem grupy ekspertów ONZ ds. Regularnego Procesu Globalnego Raportowania i Oceny Stanu Środowiska Morskiego (ang. Regular Process for Global Reporting and Assessment of the State of the Marine Environment). W 2019 roku Tymon Zieliński został członkiem Komitetu Sterującego Panelu Komunikacyjnego Europejskiej Rady Morskiej (ang. European Marine Board Communication Panel), a od 2020 roku jest przewodniczącym grupy roboczej ds. Klimatu i Oceanów Koalicji EU4Ocean.
Tymon Zieliński bierze udział w wielu projektach badawczych i edukacyjnych dotyczących zmiany klimatu, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii zrównoważonego rozwoju. W Instytucie Oceanologii PAN, Tymon jest kierownikiem Studium Doktoranckiego i koordynatorem Szkoły Doktorskiej GeoPlanet.
W uznaniu swoich dokonań naukowych oraz organizacyjno-edukacyjnych, Tymon Zieliński został w roku 2021, ,,twarzą” (ang. advocate for research integrity) europejskiej akcji dot. Research Integrity.
Pełne CV można znaleźć pod następującym adresem: https://www.iopan.pl/KlimatOceany/ZielinskiTymonCV.html.
.
Jest liderem zespołu Badania i edukacji w zakresie klimatu i oceanów w Instytucie Oceanologii Polskiej Akademii Nauk (IO PAN) w Sopocie, gdzie zajmuje stanowisko profesora. Tymon Zieliński jest aktywnym badaczem, współautorem 100 recenzowanych artykułów naukowych oraz blisko 200 wystąpień konferencyjnych.
W latach 2016-2020, Tymon Zieliński był członkiem grupy ekspertów ONZ ds. Regularnego Procesu Globalnego Raportowania i Oceny Stanu Środowiska Morskiego (ang. Regular Process for Global Reporting and Assessment of the State of the Marine Environment). W 2019 roku Tymon Zieliński został członkiem Komitetu Sterującego Panelu Komunikacyjnego Europejskiej Rady Morskiej (ang. European Marine Board Communication Panel), a od 2020 roku jest przewodniczącym grupy roboczej ds. Klimatu i Oceanów Koalicji EU4Ocean.
Tymon Zieliński bierze udział w wielu projektach badawczych i edukacyjnych dotyczących zmiany klimatu, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii zrównoważonego rozwoju. W Instytucie Oceanologii PAN, Tymon jest kierownikiem Studium Doktoranckiego i koordynatorem Szkoły Doktorskiej GeoPlanet.
W uznaniu swoich dokonań naukowych oraz organizacyjno-edukacyjnych, Tymon Zieliński został w roku 2021, ,,twarzą” (ang. advocate for research integrity) europejskiej akcji dot. Research Integrity.
Pełne CV można znaleźć pod następującym adresem: https://www.iopan.pl/KlimatOceany/ZielinskiTymonCV.html.
.
Były Dziekan Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego (UW).
Studia ekonomiczne ukończone w 1974 r. oraz matematyczne ukończone w 1977 r. (obydwa na UW). Od 1974 r. zatrudniony na UW. W 1978/1979 dodatkowe studia ekonomiczne i matematyczne na Uniwersytecie Wisconsin w Madison, USA. W 1988/89 praca w Instytucie Nauk Behawioralnych na Uniwersytecie Colorado w Boulder, USA (Fulbright Visiting Fellow). W 1992/93 praca w Szwedzkiej Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie (profesor wizytujący).
W latach 1989-91 – korzystając z urlopu na UW – pracował w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Jako Dyrektor Departamentu Ekonomicznego był odpowiedzialny m.in. za budżet państwa przeznaczany na ochronę środowiska, jak również za przygotowanie reformy polityki ekologicznej. W 1993 r. otrzymał nagrodę „Pew Scholar Award in Conservation and the Environment”. Wykorzystał towarzyszący jej grant na stworzenie Warszawskiego Ośrodka Ekonomii Ekologicznej na UW, którym kierował w latach 1993-2008.
Opublikował liczne artykuły w czasopismach naukowych m.in. w Ekonomia, Ekonomia i Środowisko, Environmental and Resource Economics oraz Ecological Economics. Książki: Costing Nature in a Transition Economy. Case Studies in Poland (2000), The Economics of International Environmental Cooperation (2015). Ekonomia środowiska i zasobów naturalnych (2004) stanowi podręcznik dla studiujących problematykę ekonomiczno-ekologiczną, zaś Cena przyrody (2014) wykłada ten sam materiał językiem nietechnicznym.
.
Były Dziekan Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego (UW).
Studia ekonomiczne ukończone w 1974 r. oraz matematyczne ukończone w 1977 r. (obydwa na UW). Od 1974 r. zatrudniony na UW. W 1978/1979 dodatkowe studia ekonomiczne i matematyczne na Uniwersytecie Wisconsin w Madison, USA. W 1988/89 praca w Instytucie Nauk Behawioralnych na Uniwersytecie Colorado w Boulder, USA (Fulbright Visiting Fellow). W 1992/93 praca w Szwedzkiej Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie (profesor wizytujący).
W latach 1989-91 – korzystając z urlopu na UW – pracował w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Jako Dyrektor Departamentu Ekonomicznego był odpowiedzialny m.in. za budżet państwa przeznaczany na ochronę środowiska, jak również za przygotowanie reformy polityki ekologicznej. W 1993 r. otrzymał nagrodę „Pew Scholar Award in Conservation and the Environment”. Wykorzystał towarzyszący jej grant na stworzenie Warszawskiego Ośrodka Ekonomii Ekologicznej na UW, którym kierował w latach 1993-2008.
Opublikował liczne artykuły w czasopismach naukowych m.in. w Ekonomia, Ekonomia i Środowisko, Environmental and Resource Economics oraz Ecological Economics. Książki: Costing Nature in a Transition Economy. Case Studies in Poland (2000), The Economics of International Environmental Cooperation (2015). Ekonomia środowiska i zasobów naturalnych (2004) stanowi podręcznik dla studiujących problematykę ekonomiczno-ekologiczną, zaś Cena przyrody (2014) wykłada ten sam materiał językiem nietechnicznym.
.